Б. Палявой, "Аповесць аб сапраўдным чалавеку": кароткі змест

Вельмі кароткі змест «Аповесці аб сапраўдным чалавеку» разгледзім у сённяшняй артыкуле. Аб чым гэты твор? Ідзе Вялікая Айчынная вайна. У 1942 годзе падчас паветранага бою самалёт Аляксея Мересьева - савецкага пілота-знішчальніка - збіваюць. Ён падае ў гушчу глухога лесу. Лётчык страціў адразу абедзве ногі, але здавацца не збіраецца. Праз год ён ужо зноў у страі. Умоўна твор можна падзяліць на некалькі частак. Ніжэй прывядзем кароткае змест «Аповесці аб сапраўдным чалавеку» па раздзелах (частках).

Частка 1. Падзенне

Што ўключыць у кароткае змест кнігі «Аповесць аб сапраўдным чалавеку»? Пачаць, мабыць, варта з крушэння Глею.

Лётчык знішчальнік Аляксей Мересьев пілатаваў самалёты ІЛ, якія паляцелі штурмаваць нямецкі аэрадром. Нямецкія лётчыкі атакавалі яго з двух бакоў. Аляксей паспрабаваў выслізнуць, бо інакш ён мог трапіць у палон. Але вораг паспеў зрабіць стрэл, і самалёт пачаў падзенне. Наш лётчык быў выбіты з кабіны і апусціўся на елка з моцнымі, шырокімі галінкамі, што значна змякчыла падзенне.

Пазней, ачуўшыся на снезе, Мересьев выявіў каля сябе галоднага мядзведзя-шатуна. Дастаўшы з кішэні камбінезона пісталет, ён забіў жывёла, каб выратаваць сабе жыццё. Пры спробе падняцца яго працяў востры боль у абедзвюх ступнях. Як следства кантузіі, кружылася галава. Азірнуўшы наваколлі, Аляксей заўважыў дарогу, якая ішла ў лясны гушчар.

Выпрабаванні

У кароткім змесце «Аповесці аб сапраўдным чалавеку» (Б. Палявога) варта згадаць і тое, як герой прабіраўся да сваіх, пераадольваючы цяжкасці шляху.

Мересьев знаходзіўся пасярод лесу, дзе-то ў 35 кіламетрах ад месцаў, дзе ішлі баі. Зняўшы унты, ён выявіў, што яго ступні раздробленыя, але прыняў рашэнне ісці ў што бы то ні стала. Па дарозе ён знайшоў нямецкі нож, банку тушонкі, а ў кішэні выявіў запальнічку. Гэта дазваляла яму разводзіць вогнішча. Першую ноч правёў у маладым сасонніку.

Больш:

Нервовы імпульс, яго пераўтварэнне і механізм перадачы

Нервовая сістэма чалавека выступае своеасаблівым каардынатарам у нашым арганізме. Яна перадае каманды ад мозгу мускулатуры, органаў, тканін і апрацоўвае сігналы, якія ідуць ад іх. У якасці своеасаблівага носьбіта дадзеных выкарыстоўваецца нервовы імп...

Куды паступаць пасля 11 класа? Якую выбраць прафесію?

Пры выбары сваёй будучай прафесіі не варта абапірацца на чые-то рэкамендацыі і парады, тым больш не трэба падпарадкоўвацца сваім бацькам, якія даволі часта вырашаюць без вас самастойна, куды паступіць пасля 11 класа. Варта задумацца, наколькі паспяхо...

Крывяносная сістэма жывёл, як вынік эвалюцыйнага развіцця свету

Крывяносная сістэма жывёл прайшла доўгі шлях фарміравання ў ходзе эвалюцыйнага развіцця свету. Яна ўтварылася на месцы рудыментарных частак першаснай паражніны цела, якая ў вышэйшых жывёл была выцесненая целломом, або другаснай паражніной цела. У пра...

Далей Аляксей склаў план: здзяйсняць за дзень 20 тысяч крокаў, ёсць адзін раз у суткі, у абед. Рухаўся лётчык, выкідваючы наперадзе сябе доўгую яловую галінку, якая мае на канцы раздваенне, а затым падцягваўся ўсім целам. У адзін з дзён яму давялося хавацца ў лесе, так як міма праязджала варожая калона з браневікоў.

Мересьев еў кару, мох, кипятил лісце брусніцы ў банкі з-пад тушонкі. Праз тыдзень ён наблізіўся да лініі фронту – была чуваць кананада.

Выпрабаванні працягваліся, паліва ў зажигалке скончылася, адчувалася слабасць і страшная боль у нагах, давялося паўзці на карачках. Аляксей знайшоў крыху журавін, злавіў вожыка, якога з'еў у сырым. Аднак праз некаторы час не атрымлівалася ўжо і паўзці. Лётчык стаў куляцца з аднаго боку на іншы. Раптам наступіла забыццё.

Ледзь жывога Мересьева падабралі мясцовыя жыхары, яны пасяліліся ў бліжэйшых зямлянках, так як немцы спалілі іх вёску. Дзед Міхайлы, які прытуліў параненага лётчыка, праз некаторы час арганізаваў яму лазню, пасля якой здароўе рэзка пагоршылася. Дзед адшукаў камандзіра эскадрыллі, дзе служыў Мересьев. На санітарным самалёце Аляксея адправілі ў шпіталь у Маскву.

Частка 2. Ампутацыя

Працягнем разглядаць кароткі змест «Аповесці аб сапраўдным чалавеку» Барыса Палявога. У наступнай частцы распавядаецца пра тое, як герой аповесці страціў абедзве нагі.

У шпіталі знакаміты прафесар спрабаваў адзін метад за іншым, каб вылечыць Аляксея, але нічога не дапамагала, пальцы сталі чорнымі і нячулымі, ступні ўразіла гангрэна. Каб выратаваць жыццё лётчыку, лекарам давялося правесці ампутацыю да сярэдзіны лытак.

Мересьев вёў перапіску з маці і Вольгай, сваёй нявестай. Але ён не распавёў ім аб тым, што пазбавіўся ног. Аляксей стаў панурым, замкнёным. Ён думаў, што калі Вольга і выйдзе за яго замуж, то толькі з пачуцця жалю. А ён не хацеў такой ахвяры і перастаў адказваць на яе паслання.

Вера

Як працягнуць кароткі змест «Аповесці аб сапраўдным чалавеку»? Нельга не згадаць аб тым, што галоўны герой пасля ампутацыі ног страціў веру ў сябе. Аднак здабыць яе Аляксею дапамагу сябар па няшчасці.

Мересьев страціў сэнс жыцця. З дзяцінства ён марыў аб авіяцыі, арганізаваў аэраклуб, з аэрадрома ў тайзе упершыню падняўся ў неба на вучэбным самалёце. Затым вучыўся ў ваенным лётным вучылішчы, сам выкладаў у ім. З пачаткам вайны Аляксей пайшоў ваяваць. А што ён будзе рабіць цяпер?

Але аднойчы таварыш па палаце паказаў Мересьеву газетную артыкул аб летчике Першай сусветнай Валериане Карпове, які змог кіраваць самалётам з адной ступняў. Спачатку Аляксей засумняваўся, ці зможа ён пераадолець цяжкасці і вярнуцца ў строй, бо ў яго адсутнічалі абедзве ступні, ды і канструкцыя самалётаў нашмат ўскладнілася. Але таварыш падтрымаў яго фразай: «Бо ты ж савецкі чалавек!»

Мересьев паверыў у поспех, ён сам распрацаваў комплекс практыкаванняў і, нягледзячы на нясцерпны боль, выконваў яго штодня, кожны дзень падаўжаючы час на адну хвіліну.

Пратэзы

У наступнай частцы кажа пра тое, як галоўны герой пачынае асвойваць пратэзы. Гэты момант таксама варта ўключыць у кароткае змест «Аповесці аб сапраўдным чалавеку».

Аляксей так і не змог вырашыцца напісаць Вользе праўду. З ёй ён быў знаёмы са школьных гадоў, а закахаўся ў яе значна пазней. Але зрабіць прызнанне ёй не паспеў, бо пачалася вайна. Дзяўчына першая патлумачыла яму ў любові пісьмова. Але Аляксей вырашыў, што, стаўшы калекай, ён не варты яе. Пасля таго як ён стаў займацца, вырашыў, што напіша усё як ёсць пасля таго, як вернецца ў эскадрыллю.

Улетку Мересьеву выдалі пратэзы, якія ён пачаў асвойваць з велізарным упартасцю. Ён бясконца выходжваў па калідоры бальніцы спачатку з дапамогай мыліц, а затым з тоўстай кіем, якую атрымаў у падарунак ад прафесара. Яму прыйшла думка, што Вользе трэба напісаць тады, калі ён саб'е першы самалёт. Але на гэтым «Аповесць аб сапраўдным чалавеку» не сканчаецца. Яе кароткі змест раскажа пра тое, як галоўны герой спрабуе перамагчы свой лёс.

Частка 3. Танцор

Улетку 1942-га Маресьева накіравалі на долечивание ў падмаскоўны ваенны санаторый. Там ён угаварыў медсястру Зіну, якая добра танцавала, і навучыць яго гэтаму мастацтву. Цяпер ён не толькі кожны дзень выконваў практыкаванні, але і браў урокі танцаў.

Навакольныя з цяжкасцю верылі, што гэты сімпатычны, жыццярадасны і энергічны хлопец не мае ног. А даведаўшыся, былі здзіўлены, што ён збіраецца вярнуцца ў авіяцыю. Па сканчэнні некаторага часу ён ужо ліха танцаваў не вечарынках, шырока ўсміхаючыся і хаваючы моцную боль. Паступова ён стаў прывыкаць да пратэзам.

Пакуты

Працягнем разглядаць краткоесодержание «Аповесці аб сапраўдным чалавеку», якая распавядае аб небывалай сіле волі звычайнага лётчыка. У гэтай частцы можна даведацца аб тым, як Мересьев дамагаўся напрамкі ў лётную школу.

У адказ на ліст Мересьева Вольга паведамляе яму, што глыбока абражаная яго недаверам, і даруе яго толькі таму, што ідзе вайна. Ужо месяц яна разам з многімі людзьмі знаходзіцца пад Сталінградам, роя супрацьтанкавыя равы. Яна любіць яго і прыме любым. З гэтага моманту Аляксей піша ёй лісты штодня.

У санаторыі слова «Сталінград» было ва ўсіх на вуснах, усе адпачывальнікі сталі дамагацца адпраўлення іх на фронт. Неўзабаве ў лячэбную ўстанову прыбыла камісія па камплектаванню кадраў ВВС.

Ваенурач, убачыўшы, як адплясвае бязногі лётчык, пагадзіўся дапамагчы яму, даўшы станоўчы медыцынскае заключэнне для лётнай службы. З гэтым дакументам Мересьев паехаў у Маскву, але там узніклі складанасці: яго рапарт быў адхілены, і ён апынуўся без грашовага і рэчавага забеспячэння.

Некалькі месяцаў Аляксею давялося хадзіць па кабінетах, дзе яму вельмі спачувалі, але рэальнай дапамогі аказаць не маглі. Умовы прыёму ў лётныя войскі былі строгімі. Але ў рэшце рэшт Маресьеву пашанцавала. Старшынёй агульнай камісіі быў той самы лекар - Мировольский, які даваў яму заключэнне ў санаторыі. Дзякуючы яму Аляксею ўдалося трапіць да вышэйшаму камандаванню, і ён быў накіраваны ў лётную школу.

Асваенне ЛА-5

У кароткім змесце «Аповесці аб сапраўдным чалавеку» павінен быць эпізод, які распавядае аб тым, як галоўны герой вучыўся кіраваць самалётам ЛА-5.

Для баёў пад Сталінградам трэба было вялікая колькасць лётчыкаў, таму школа працавала з велізарнай нагрузкай, і начальнік штаба не праверыў дакументы Маресьева. Ён быў не ў курсе, што ў таго адсутнічаюць ногі, і, прымаючы яго, загадаў пазбавіцца ад кія, хаджэнне з якой растлумачыў, як щегольство.

Свае пратэзы Аляксей пристегивал да педаляў з дапамогай спецыяльна вырабленых шлеек. Па сканчэнні 5 месяцаў ён з поспехам здаў экзамены. Заўважыўшы кій Мересьева, начальнік раззлаваўся і хацеў зламаць яе, аднак своечасова быў спынены інструктарам, які ведаў, што ў курсанта адрэзаныя ногі. Аляксей атрымаў бліскучыя рэкамендацыі.

Аляксей быў накіраваны ў школу перападрыхтоўкі, дзе і прабыў да пачатку вясны. Ён вучыўся лётаць на ЛА-5, якія на той момант былі самымі сучаснымі мадэлямі знішчальнікаў. Спачатку ў Мересьева не было адчування той блізкасці з лятальным апаратам, што раней давала яму магчымасць адчуваць радасць ад палёту.

Ён думаў, што яго мары не наканавана спраўдзіцца, але яго падтрымаў палкоўнік Капусцін, былы зампалітам лётнай школы. У выніку Мересьеву ўдалося авалодаць кіраваннем ЛА-5 на самым высокім узроўні, ён быў адзіным на ўвесь свет лётчыкам-знішчальнікам, леталі без ног.

Частка 4. Герой

Чым заканчваецца «Аповесць аб сапраўдным чалавеку»? Падрабязна разгледзім кароткае змест яе апошняй частцы, дзе гаворыцца пра подзвігі галоўнага героя. У жніўні 1943-га Мересьев прыняў удзел у Курскам бітве на новым ЛА-5. Першы раз пасля ампутацыі ног Аляксей ваяваў з рэальным ворагам. Ён змагаўся з нямецкімі лётчыкамі, управлявшими пикировщиками Ю-87, здзяйсняючы некалькі вылетаў у дзень.

У лісце Вольга паведамляла яму, што, камандуючы ўзводам сапёраў, была ўзнагароджана ордэнам Чырвонай Зоркі. І хоць цяпер Аляксей быў у страі і біў ворагаў, пакуль ён не хацеў адкрываць дзяўчынепраўду, так як лічыў, што састарэлы Ю-87 – гэта не сапраўдны праціўнік.

Годнымі жа, па яго думку, сталі нямецкія асы з самалётамі «Фоке-вульф-190». Пасля таго, як ім было збіта тры такіх самалета, яго прызначылі камандзірам эскадрыллі. Пры гэтым Аляксей выратаваў свайго кіраванага, і на зыходзе паліва ледзь дабраўся да аэрадрома. У палку усе ганарыліся гэтым унікальным пілотам, і ён, нарэшце, адкрыўся Вользе.