Валерый Хлявінскі - зорка савецкага кінематографа

Хлявінскі Валерый Міхайлавіч з'явіўся на святло ў Ніжнім Ноўгарадзе 14 лістапада 1943 года. На сённяшні дзень ён цалкам заслужана валодае тытулам народнага артыста Расіі. У яго скарбонцы не адзін дзясятак спектакляў, мастацкіх фільмаў і серыялаў.

Дзіцячыя гады

Валерый Хлявінскі з'явіўся на свет у сям'і, зусім не мае дачынення да мастацтва. Мала таго, яго бацькі былі глуханямымі. Праз некаторы час Хлевинские пераехалі ў Дзяржынск, дзе бацька быў прызначаны кіраўніком таварыства глухіх. Мама Валерыя прымала ўдзел у гуртку самадзейнасці пры грамадстве, неўзабаве там пачаў займацца і ён сам.

У 1958 годзе сям'я зноў пераязджае. На гэты раз ва Уладзімір, дзе Міхаіл Хлявінскі таксама кіруе таварыствам глухіх. На новым месцы Валерый Хлявінскі ідзе вучыцца ў школу №1. Захопленая тэатрам класная кіраўніца хлопчыка, Зінаіда Сямёнаўна, займаецца арганізацыяй дзіцячых пастановак спектакляў. Да ўдзелу ў іх настаўніца прыцягнула і маленькага Валеру. Тэатр настолькі спадабаўся хлопчыку, што акрамя школьных спектакляў ён пачаў займацца ў драматычным гуртку пры Доме афіцэраў, пад кіраўніцтвам Аляксандра Васільевіча Брандта (вядучага акцёра Уладзімірскага драматычнага тэатра).

Юнацтва

З кожным годам Валерый Хлявінскі ўсё больш зацвярджаўся ў думкі стаць акцёрам. Да заканчэння школы яго выбар ўжо не пакідаў сумненняў, і, атрымаўшы атэстат, ён адразу ж адпраўляецца ў сталіцу падаваць дакументы ў школу–студыю пры МХАТе. Але маладога чалавека чакала расчараванне – на другім туры экзаменаў ён праваліўся. Вярнуўшыся ў родны Уладзімір, хлопец асвойвае прафесію токара. Прапрацаваўшы на заводзе каля паўтары месяцаў, ён адпраўляецца на сумоўе ў мясцовы драматычны тэатр, дзе яго прымаюць ва дапаможны склад. Набіраючыся вопыту ў наступныя паўтара сезону, ён старанна рыхтуецца да паступлення ў тэатральны.

Стаўшы студэнтам Ніжагародскага тэатральнага вучылішча, ён вучыцца асновам акцёрскага майстэрства ў народнага артыста Расіі В. Лебского. Дарэчы, менавіта ён у свой час вывеў у святло Яўгена Еўсцігнеева. Год, праведзены ў вучылішча, Валерый Хлявінскі успамінае з асаблівай цеплынёй.

Затым варта трохгадовая вайсковая служба ў роце ганаровай варты. Увесь свой вольны час Валерый аддае драматычным кружку пры Маскоўскім Доме афіцэраў. Паралельна са службай Валерый Хлявінскі паступае-такі ў МХАТ, дзе і працягвае навучанне пасля дэмабілізацыі.

Больш:

Нервовы імпульс, яго пераўтварэнне і механізм перадачы

Нервовая сістэма чалавека выступае своеасаблівым каардынатарам у нашым арганізме. Яна перадае каманды ад мозгу мускулатуры, органаў, тканін і апрацоўвае сігналы, якія ідуць ад іх. У якасці своеасаблівага носьбіта дадзеных выкарыстоўваецца нервовы імп...

Куды паступаць пасля 11 класа? Якую выбраць прафесію?

Пры выбары сваёй будучай прафесіі не варта абапірацца на чые-то рэкамендацыі і парады, тым больш не трэба падпарадкоўвацца сваім бацькам, якія даволі часта вырашаюць без вас самастойна, куды паступіць пасля 11 класа. Варта задумацца, наколькі паспяхо...

Крывяносная сістэма жывёл, як вынік эвалюцыйнага развіцця свету

Крывяносная сістэма жывёл прайшла доўгі шлях фарміравання ў ходзе эвалюцыйнага развіцця свету. Яна ўтварылася на месцы рудыментарных частак першаснай паражніны цела, якая ў вышэйшых жывёл была выцесненая целломом, або другаснай паражніной цела. У пра...

Гады ў «Сучасніку»

У школе–студыі Хлявінскі навучаўся ў В. Маркава. На адным курсе з ім вучыліся Нэлі Карніенка і Таццяна Васільева. Дыпломны спектакль Валерыя ў 1969 годзе звярнуў на сябе ўвагу Алега Яфрэмава. Менавіта ён і запрашае таленавітага студэнта ў склад трупы тэатра «Сучаснік».

Сцэна "Сучасніка" стала роднай для Валерыя Хлевинского. Тут ён дзяліўся сваім талентам з гледачом на працягу трыццаці двух гадоў. Гэтак працяглы тэрмін службы мастацтву дазволіў акцёру стварыць мноства непаўторных вобразаў: Попел з п'есы «На дне», Дулитл з «Пігмаліёнам дык», Альфонс з «Трох таварышаў» і Хрыбет з «Анамаліі». Увогуле, для таго, каб пералічыць усе шматгранныя вобразы, створаныя Хлевинским, можна пісаць асобны артыкул. Цяпер жа мы пяройдзем да пачатку яго кінематаграфічнай кар'еры.

Кінематограф сямідзесятых

Першы вопыт працы ў кінематографе акцёр здабыў, зняўшыся ў «Канцы Любавиных» паводле аднайменнага рамана Шукшына. Затым рушыў услед адзін з першых айчынных серыялаў – «Вялікая перамена». Менавіта ролю старасты класа Авдотьина у стужцы, вельмі хутка якая стала любімай для ўсёй краіны, і зрабіла акцёра знакамітым.

Наступная ролю Хлевинского - у «Вечным зове» - канчаткова заваявала сэрцы гледачоў. Валерый Хлявінскі, фота якога пастаянна друкаваліся ў газетах і часопісах, у наступнае дваццацігоддзе зняўся яшчэ ў многіх стужках. Тым не менш гледачы не спынялі асацыяваць яго са справядлівым і адважным Антонам Савельевым з «Клічу».

Нашы гады

У 2001 годзе, скарыстаўшыся запрашэннем А. Табакова, Хлявінскі пераходзіць у МХАТ ім. Чэхава і паралельна вядзе выкладчыцкую працу ў роднай школе–студыі пры МХАТе. Пасля істотнага перапынку ён працягвае здымкі ў кіно, зняўшыся ў «Чырвонай плошчы», «Шкілеце ў шафе» і «МУР ёсць МУР - 2».

Мноства прыемных момантаў даставіў аматарам тэатра і кінематографа Валерый Хлявінскі. Асабістае жыццё знакамітага акцёра засталася для прыхільнікаў таямніцай. Ён ніколі не выносіў яе на абмеркаванне публікі. Цяпер, жывучы на дачы і атрымліваючы асалоду ад адпачынкам, Хлявінскі з задавальненнем успамінае пражытыя гады. Але хто ведае, можа, мы яшчэ сустрэнемся з ім на экране.