Пушкін: «Я помнік сабе падняў нерукатворнае». Гісторыя стварэння, аналіз мастацкага своеасаблівасці

Творчасць А. С. Пушкіна ў апошнія гады яго жыцця надзвычай разнастайна: мастацкая і гістарычная проза, паэтычныя творы на розныя тэматыкі. Да ліку апошніх яго твораў адносяць верш «Я помнік сабе падняў нерукатворнае».

Перадгісторыя «Помніка» і ўспрыманне сучаснікамі

Трохі неадназначныя тэорыі пра гісторыю напісання верша «Я помнік сабе падняў».

Пушкін напісаў яго ў адказ на верш «Два Аляксандра», напісанае ў ліцэйскія гады яго сябрам Дельвигом. Такую перадгісторыю стварэння называў гісторык літаратуры, пушкініст Уладзіслаў Феліцыянавіч Хадасевіч.

Іншыя літаратуразнаўцы-пушкинисты вылучаюць яшчэ некалькі тэорый, якія закранаюць вытокі напісання верша «Я помнік узвёў нерукатворны».

Пушкін пераймаў раней існуючым працам літаратараў: Г. Дзяржавіна, А. Востокова, М. Ламаносава, В. Капниста.

Другая тэорыя бярэ пачатак у Старажытным Рыме і закранае творчы шлях Гарацыя, аўтара оды Exegi monumentum.

Верш было ўспрынята сучаснікамі і нашчадкамі неадназначна.

Вера ў хуткае прызнанне яго прац, усведамленне будучай любові і прызнання ад нашчадкаў – тэмы, закранутыя ў вершы, былі ўспрынятыя сучаснікамі паэта холадна. Так як самаўсхваленне асабістых літаратурных талентаў было не ў пашане. А менавіта гэтым, па іх думку, і займаўся ў творы Пушкін.

«Я помнік сабе падняў нерукатворнае» прыхільнікамі творчасці аўтара быў успрыняты як гімн паэзіі і надзея на ўрачыстасць душэўнага над цялесным.

«Помнік» і лёс паэта

Чарнавік твора быў знойдзены ў кучы папер ужо пасля смерці паэта. Васіль Жукоўскі дапамог вершу з'явіцца ў пасмяротным зборы твораў драматурга (1841).

Больш:

Вільям Шэкспір. "Гамлет". Кароткае змест.

Вяршыняй творчасці Шэкспіра, безумоўна, з'яўляецца «Гамлет». Кароткае змест наўрад ці зможа перадаць усю драматургію і філасофскую значнасць твора, але некаторы ўяўленне ўсё ж дасць.такім чынам, Эльсіноры, Дацкае каралеўства. Ноччу, у пас...

Русалачка: містыка па-руску

Хочаце паглядзець фільм, які мяжуе паміж рэальнасцю і містыкай, паміж казкай і расповедам, абсурдам і канкрэтнымі паняццямі? Тады сардэчна запрашаем у свет загадкавага істоты, якое выпадкова забрело ў свет людзей. Гэта кіно цікавае і шчырае з прысмак...

Біяграфія Юрыя Нікалаева. Асабістая жыццё легендарнага расійскага тэлевядучага

Мільёны савецкіх, а пазней і расейскіх тэлегледачоў добра ведаюць інтэлігентнага, разумнага, вытанчанага тэлевядучага Юрыя Нікалаева. Больш маладое пакаленне не ведае гісторыю яго з'яўлення на тэлеэкранах, таму сёння мы паспрабуем распавесці вам пра ...

Напісаў Пушкін «Я помнік сабе падняў нерукатворнае» літаральна за пяць месяцаў да фатальнага дуэлі, якая стала прычынай яго гібелі: верш датаваны 21 жніўня 1836 г. Твор стала лёсавызначальным прадказаннем надыходзячай смерці.

На навагоднім балі Аляксандр Сяргеевіч асабіста прачытаў свой «Помнік».

Пушкін верш, осмысляющее лёс паэта ў прызме чалавечай гісторыі, пісаў у цяжкія для сябе гады: крытыкі настроіліся супраць яго, царская цэнзура лютовала і забараняла да друку большасць работ, свецкае грамадства абмяркоўвала плёткі пра яго і яго жонцы, ды і сямейнае жыццё дала расколіну. Можа, менавіта гэтая атмасфера паўплывала на глыбокі погляд, які дазволіў аб'ектыўна ацаніць асабісты творчы ўклад драматурга ў літаратуру.

Самаіронія і эпіграма?

У асоб, набліжаных да Аляксандра Сяргеевічу, існавала меркаванне, што твор напоўнена нотамі самаіроніі. Яны называлі «Помнік» эпиграммой, аб'ектам якой быў сам Пушкін.

Пацвярджэннем дадзенай тэорыі служыць накіраванасць верша: адрасаваны паэту, творчасць якога не карыстаецца павагай сярод супляменнікаў, хоць павінна было выклікаць у іх захапленне.

Мемуарыст Пётр Вяземскі прытрымліваўся тэорыі пра «ироничности» вершы «Я помнік сабе падняў». Пушкін і Вяземскі былі сябрамі, таму літаратурны крытык настойваў на няправільным прачытанні твора прыхільнікамі. Ён заяўляў, што ў ім ідзе гаворка не аб духоўным і літаратурным спадчыне, а аб прызнанні грамадствам яго самога. Бо вядома, што сучаснікі, у колах якіх круціўся паэт, адкрыта недалюблівалі яго як чалавека. Але пры гэтым прызнавалі вялікі творчы патэнцыял, якім валодаў Пушкін.

«Я помнік сабе падняў нерукатворнае» таксама меў «містычную» бок.

Прадчуваючы смерць

Прыхільнікі «містычнай» версіі прытрымліваліся думкі, што верш з'яўляецца прадказаннем будучай гібелі паэта, пра якую ён ведаў загадзя. Адштурхваючыся ад гэтай пазіцыі і адкінуўшы версію Вяземскага пра ироничности творы, можна сказаць, што «Помнік» стаў духоўным завяшчаннем Пушкіна.

Прарочае бачанне закранула не толькі жыццё паэта, але і яго творчасць. Празаік і драматург ведаў, што будучыя пакаленні будуць не толькі хваліць і пачытаць яго, але і стануць лічыць годным пераймання.

Таксама існуе паданне аб тым, што задоўга да трагічнага зыходу свайго жыццёвага шляху Аляксандр Сяргеевіч ведаў, у які канкрэтны дзень і ў які час сутак яго чакае смерць. Яно абвяшчае, што гібель ад рукі знакамітага бландзіна яму прадказала варажбітка.

Прадчуваючы надыходзячую смерць і жадаючы падвесці вынік сваёй жыцця, Пушкін звярнуўся да самому даступным для сябе крыніцы - перу – і напісаў «Помнік».

Пушкін. Верш «Я помнік сабе падняў нерукатворнае». Кароткі аналіз

Лірычным героем можна смела назваць самога Аляксандра Сяргеевіча. Сюжэтам служыць лёс аўтара, разгледжаная ў кантэксце чалавечай гісторыі, а таксама наступны ўклад у літаратуру.

Паэт задаецца думкай аб тым, якое месца адведзена яму ў гэтым свеце, якія адносіны ў яго складаюцца з грамадствам і чытачамі. Ён спадзяецца,што жыццё, растраченная у творчых шуканнях і парывах, не была марнай і прынясе карысць нашчадкам. Ён спадзяецца, што пасля смерці пра яго будуць памятаць: «Не, увесь я не памру».

Таксама у вершы паднятая праблема паэта і паэзіі, паэтычнай славы і паэтычнага спадчыны. Пушкін піша, што паэт пераадолее смерць дзякуючы творчаму спадчыне і прызнанні нашчадкамі.

Кожная радок «Помніка» працятая гонарам за тое, што паэзія паэта была свабоднай і высокамаральны: «Восславил я свободу І ласку да заняпалых заклікаў».

Верш з эпіграфам Exegi monumentum (у пер. «Я падняў помнік»), з аднаго боку, напоўнена яркімі і радаснымі фарбамі, олицетворяющими вечнае жыццё мастацтва, але, з іншага боку, яно трохі мрачновато і сумна, бо гэта лебядзіная песня паэта, подводившая вынік творчай дзейнасці, які склаў сам Пушкін.

«Я помнік сабе падняў нерукатворнае». Мастацкае прачытанне

Верш па рытму гучання можна назваць марудлівым, менавіта гэтая няспешнасць надае яму велічны рытм. Гэты эфект дасягнуты дзякуючы адзіночнаму памеры верша (ямб з хореем), крыжаванай рытме ідэальнай для катрэнаў (чатырохрадкоўяў), чаргаваннем жаночай і мужчынскай рыфмы.

Шматлікія мастацкія сродкі таксама спрыялі стварэнню спрыяе атмасферы ў творы. Сярод іх можна назваць: анафору (единоначатие радкоў), інверсію (адваротны парадак слоў), шэрагі аднародных членаў.

Велічны тон творы дасягнуты дзякуючы эпітэтамі: «помнік нерукатворны», метафар: «душа мой прах перажыве і тленья ўцячэ», ўвасабленнем: «муза… хвалу і паклёп приемли абыякава І не оспаривай неразумнага», метонимий: «чуткі пра мяне пройдзе па ўсёй Русі вялікай». Да лексічным сродкам можна аднесці частае выкарыстанне славянизмов (доколь, пиит, галавою, падняў).

Зыходзячы з мастацкага, лексічнага багацця вершы, лагічна зрабіць выснову, што, як і прадказваў Аляксандр Сяргеевіч, ён стварыў для нашчадкаў сваёй творчасцю «помнік нерукатворны». Пушкін жыў, жыве і будзе жыць дзякуючы напісаным творам.