Акцёр Уладзімір Ушакоў: біяграфія, асабістае жыццё, фільмы

Вядомым прыгажун Уладзімір Ушакоў стаў пасля выхаду ў 1953 годзе фільма "Вяселле з пасагам". Менавіта ў ролі Максіма Арлова ён і запомніўся многім пакаленням тэлегледачоў і тэатралаў.

Любімая праца

Экранізацыі папярэднічалі тэатральныя пастаноўкі, дзе акцёр Уладзімір Ушакоў таксама выдатна спраўляўся з роляй брыгадзіра-передовика, замяніўшы хворага Максіма Ягорава. І на сцэне, і ў фільме «Вяселле з пасагам» Уладзімір Пятровіч быў цалкам арганічны, магчыма, таму, што ён сапраўды палюбіў сваю партнёрку – Веру Васільеву. Пастаноўка была асуджаная на поспех – 900 спектакляў на сцэне Тэатра сатыры.

У асноўным, Уладзімір Пятровіч Ушакоў быў папулярны сярод тэатральных гледачоў. Менавіта на тэатральных падмостках ён змог рэалізаваць свой талент у поўнай меры. Хоць можна паглядзець телеспектакли з яго удзелам, дзе ён гуляў у асноўным другарадныя ролі. Але і ў іх ён быў запамінальным і каханым.

Вайна і тэатр

У 1941 годзе акунуўся ў тэатральную ваенную жыццё ў Тэатры драмы і камедыі адразу пасля заканчэння Тэатральнага вучылішча ім. Б. В. Шчукіна. Затым быў франтавой філіял Малога тэатра.

Сваё акцёрскае майстэрства ён пачаў асвойваць пад кіраўніцтвам Веры Львовой, Цэцыліі Мансуровой, Леаніда Шихматова, Язэпа Толчанова. Гэта легенды тэатра ім. Вахтангава.

У 1944 годзе Уладзімір Пятровіч ўпершыню зняўся ў фільме, рассказывающем аб першых ваенных гадах.

У пасляваенныя гады (1947-1950 гг.) акцёр Уладзімір Ушакоў служыў на сцэне Тэатра групы акупацыйных войскаў у Патсдаме.

Вярнуўшыся на Радзіму ў 1952 годзе, ён больш за 50 гадоў аддаў падмосткаў Тэатра сатыры.

Фільмаграфія

Гэты раздзел дакладней было б назваць рэтраспектывай тэлеспектакляў. Ва Уладзіміра Ушакова у біяграфіі не так шмат фільмаў, часцей былі тэлеверсіі тэатральных пастановак.

У 1944 годзе – фільм «Марскі батальён», ролю матроса Сяргея Маркіна з крэйсера «Кіраў». Затым толькі ў 1974 годзе кінастужка «Георгій Сядоў», эпізадычная роля. У 1978 годзе ў фільме «Леташняя кадрыля» ізноў эпізод. Затым у фільме «Гарачае лета ў Кабуле» ў 1983 годзе, за ім - у «Прадаўцу сноў». Праз 5 гадоў ролю ў карціне «Без нашыйніка».

А гэта ўжо ролі ў телеспектаклях:

• «Вяселле з пасагам» (1953), галоўная роля - Максім Арлоў.
• «Аголеная са скрыпкай» (1959), другарадная роля Коліна, сына мастака.
• Тэлеспектакль «Швейк ў Другой сусветнай вайне» (1969), роля другога плана – фон Бок.
• «Калі мора смяецца» (1971).
• Тэлеспектакль «Маленькія гісторыі вялікага дома» (1974), роля другога плана – Шубін.
• «Як важна быць сур'ёзным» (1976), роля другога плана - Мерримен;
• Тэлеверсія спектакля «Рэвізор» (1982), ролю прыватнага прыстава Сцяпана Ільіча Уховертова. У гэтай пастаноўцы з ім разам гулялі Андрэй Міронаў, Аляксандр Шырвіндт, Вера Васільева.
• «Следства вядуць знаўцы», серыя «Паўдзённую злодзей» (Справа №18) (1985), у ролі Витюшки Клячко.

У 1995-1996 гадах яго можна было ўбачыць у серыяле «Ўік-энд з дэтэктывам».

Ужо пераступіўшы парог новага стагоддзя, дасягнуўшы шаноўнага ўзросту, здымаўся Уладзімір Ушакоў у фільмах «Халасцякі» ў 2004 годзе і праз 5 гадоў у стужцы «Голад», у 2009 г.

Незадоўга да скону Уладзімір Пятровіч паўдзельнічаў у здымках фільма аб сваёй адзінай каханай жанчыне ў жыцці – аб Веры Кузьминичне Васільевай – «Вера Васільева. Сакрэт яе маладосці», ў 2010 годзе.

Асабістая жыццё

1 чэрвеня 1920 года ў Маскве нарадзіўся хлопчык. На жаль, інфармацыі аб бацьках або нават проста родных Уладзіміра Ушакова ў біяграфіі афіцыйна не згадваецца. І не варта гадаць, што там было, артыст мае права на закрытыя кулісы хоць бы часткі яго жыцця.

Адкрытай застаецца гісторыя жыцця і любові Ушакова Уладзіміра Пятровіча і Веры Кузьмінічна Васільевай.

Акцёр Уладзімір Ушакоў адразу ўвайшоў у ролю ў спектаклі, а затым і ў кінастужцы «Вяселле з пасагам». Яго стаўленне да партнёркі было відавочным і прыкметным ўсёй тэатральнай трупе, а затым і здымачнай. Абодва прыгожыя, маладыя таленавітыя: і Вера Васільева, і Уладзімір Ушакоў – абодва былі эталонамі і прыгажосці, і чысціні ў адносінах.

Не адразу ўсё склалася. Як і герою п'есы, акцёру Уладзіміру Ушакову прыйшлося дамагацца прыхільнасці сваёй каханай.

Вера Кузьмінічна была ўжо вядомай актрысай і прыгажуняй. Пасля ролі ў фільме «Сказанье аб зямлі Сібірскай» (рэжысёр Пыр'еў) яна атрымала Сталінскую прэмію, і яе запатрабаванасць у прафесіі хутка вырасла. Яе ўвагідамагаліся не толькі вядомыя акцёры, але і рэжысёры.

Вось з аднаго такога трыкутніка, дзе вядомы рэжысёр быў жанаты, і выратавала Веру каханне Уладзіміра.

Ён быў спачатку нясмелым і пяшчотным залетнікам, але ў той жа час настойлівым і цярплівым. Веры спатрэбілася некалькі гадоў, каб зразумець усю глыбіню пачуццяў Уладзіміра і адказаць на яго заляцанні.

Калі ён нарэшце-то аднойчы прыйшоў да яе дадому і паставіў ультыматум: «Ты выйдзеш за мяне замуж ці не? Калі «не», я сыходжу». Вера проста крыкнула маме, што выходзіць за яго замуж.

Так і пачалася гісторыя кахання працягласцю ў 56 гадоў.

Пачатак

Вяселле прайшла сціпла ў інтэрнаце тэатра. Прыйшоў Анатоль Папанов, Таццяна Пельтцэр, Аляксей Авечкін і іншыя. На стол збіралі ў каго што ёсць. Так і адсвяткавалі.

Але рэальна распісаліся акцёры толькі праз сем гадоў. А ўжо кольцамі абмяняліся праз 50. І ўжо гэтая вяселле была сапраўды раскошнай, як казала сама Вера Кузьмінічна.

Доўга маладыя жылі ў маленькім пакойчыку Уладзіміра Пятровіча. Малады муж, засцерагаючы таленавітую жонку ад бытавых праблем, усё вырашаў сам. А для вядзення гаспадаркі наняў хатнюю прыслужніцу. Добрейшая жанчына Ганна Іванаўна дапамагала ва ўсім прыгожай гаспадыні і яе любіць мужа. Рыхтавала хвацкія стравы, нават калі яе прасілі што-небудзь прасцей.

Сам Уладзімір Пятровіч заўсёды ўмеў выглядаць элегантным і падтрымліваў імкненне да прыгажосці ў сваёй жонкі. Вера была пры прычосцы, манікюр, наведвала касметолага і насіла толькі прыгожыя модныя ўборы. Уладзімір рабіў усё, каб любімая адчувала любоў і клопат.

Гады клопаты і даверу

Ён падтрымліваў у каханай жанчыне імкненне заўсёды быць прыгожай, запатрабаванай, любімай не толькі ім самім. Ён ставіўся да яе як да цуду, і Веры трэба было адпавядаць гэтай высокай планцы. Яна ўспамінае, што не была так актыўна занятая ў спектаклях і здымках у перыяд сарака-пяцідзесяці гадоў. Гэта зрабіла некалі актыўную і папулярную акторку пакорлівай і сумнай па яе адчуванню, і яна перастала бачыць іскрынкі ў вачах мужа. Ролю Ранеўскай у Цвярскім Акадэмічным тэатры драмы змяніла сітуацыю – і ў творчасці, і ў сям'і.

На працягу ўсёй сумеснага жыцця ў прыгожых і таленавітых Веры Васільевай і Уладзіміра Ушакова былі гастролі і маса прыхільнікаў і прыхільніц. Але ніколі ні адзіным поглядам або жэстам, ні адзіным учынкам або фразай яны не давалі падставы для рэўнасці адзін аднаго. Занадта дарога была тая любоў, якую яны здабылі адзін у адным.

Нават Андрэй Міронаў, які гуляў з Верай Васільевай у многіх спектаклях Тэатра сатыры, падчас візіту ў стане закаханасці перманентна, не змог выклікаць ва Уладзіміра Пятровіча пачуццё перажыванні. Міронаў і Ушакоў дзялілі адну грымёрную ў тэатры і былі вельмі падобныя шмат у чым. Яны настолькі пасябравалі, што, калі Андрэй вырашаў лёс сваіх адносінаў з Кацярынай Градовой, то вырашальным было адабрэнне Уладзіміра Ушакова.

Перад сыходам

Ужо прайшоўшы вялікую частку жыццёвага шляху, Уладзімір Пятровіч не пераставаў любіць і захапляцца сваёй Верай. Яны былі не проста мужам і жонкай, яны былі роднымі людзьмі.

Незадоўга да смерці Уладзімір Пятровіч часта і цяжка хварэў, але гэта не перашкаджала яму цікавіцца поспехамі жонкі і радавацца яе чарговага поспеху.

Акцёра Уладзіміра Ушакова і самога не абыйшла бокам дзяржаўная узнагарода, прысуджаная ў 2000 годзе, - званне Заслужанага артыста Расійскай Федэрацыі.

Акцёр пайшоў з жыцця 17 ліпеня 2011 года.