Апавяданне «Тэлефануйце і прыязджайце»: кароткі змест

Анатоль Алексін (Гоберман) мае не толькі вялікі «паслужны спіс»: сакратар Праўлення Саюза пісьменнікаў, член-карэспандэнт педагагічнай Акадэміі навук, мноства узнагарод, прэмій. Характэрнай асаблівасцю яго, як пісьменніка, з'яўляецца тонкае разуменне ім свету дзіцяці. А ён ствараў, пачынаючы з 1967 года, зборнікі апавяданняў, аповесці для дзіцячага і юнацкага ўзросту. Характэрны мастацкі стыль аўтара, упрыгожаны трапнымі фразамі, тонкім гумарам знаёмы многім пакаленням нашых суайчыннікаў.

Калі вы не знаёмыя з апавяданнямі гэтага аўтара – вам пашанцавала! Бо ў вас яшчэ ўсё наперадзе. Пісьменнік – выдатны, іронія – цудоўная. Рады прадставіць вам яго аповед «Тэлефануйце і прыязджайце». Сюжэт яго даволі «камерны» - жыццё адной звычайнай гарадской сям'і: сыночак-шасцікласнік, тата, мама, бабуля. Кожны вобраз – характэрны. Апавяданне адбываецца «ад першай асобы» - з вуснаў дзіцяці. Ён вучыцца ў той жа школе для адораных дзяцей, дзе раней вучыліся яго бацькі. Інтрыга сюжэту - паступовае, паэтапнае фарміраванні ладу айца, надзвычай сціплага, тонкага, добрага чалавека. Тата працуе хірургам.

Вобраз бабулі – статычны, хоць яна шматкроць з'яўляецца ў сюжэце. Яна – клапатлівая гаспадыня, «на ёй» знаходзіцца хатняя праца, аднак выклікае шкадаванне яе духоўны свет, яе бясконцыя нетактоўныя параўнання зяця і ўнука з іх аднагодкамі, якія дасягнулі пэўных поспехаў. Сатырычна яе адлюстроўвае Алексін. «Тэлефануйце і прыязджайце» можна інтэрпрэтаваць таксама, як аўтарскае бачанне тэмы «бацькі і дзеці». Спачатку дзіцяці здаецца, са слоў бабулі, што яго тата – сапраўды ў «шэрая мышка». Хлопчык шчыра любіць бацькі. Таму раўніва ставіцца да слоў бабулі пра однокласснике мамы Сяргея Потапове, музыканце, які выступае на Усерасійскім конкурсе. Яго бянтэжыць, што афішы гэтага Патапава, як на злосць, расклееныя на трамвайных прыпынках, а таксама іншых грамадскіх месцах, дзе праходзіць мама. Бабуля ж «падлівае алею ў агонь», пастаянна паўтараючы, што «Сярожа далёка ступіў».

Больш:

Вільям Шэкспір. "Гамлет". Кароткае змест.

Вяршыняй творчасці Шэкспіра, безумоўна, з'яўляецца «Гамлет». Кароткае змест наўрад ці зможа перадаць усю драматургію і філасофскую значнасць твора, але некаторы ўяўленне ўсё ж дасць.такім чынам, Эльсіноры, Дацкае каралеўства. Ноччу, у пас...

Русалачка: містыка па-руску

Хочаце паглядзець фільм, які мяжуе паміж рэальнасцю і містыкай, паміж казкай і расповедам, абсурдам і канкрэтнымі паняццямі? Тады сардэчна запрашаем у свет загадкавага істоты, якое выпадкова забрело ў свет людзей. Гэта кіно цікавае і шчырае з прысмак...

Біяграфія Юрыя Нікалаева. Асабістая жыццё легендарнага расійскага тэлевядучага

Мільёны савецкіх, а пазней і расейскіх тэлегледачоў добра ведаюць інтэлігентнага, разумнага, вытанчанага тэлевядучага Юрыя Нікалаева. Больш маладое пакаленне не ведае гісторыю яго з'яўлення на тэлеэкранах, таму сёння мы паспрабуем распавесці вам пра ...

У ўразлівага хлопчыка перспектыва «сумеснага выпускнога вечара», куды запрошаны бацькі, выклікае жах. Бо тут будзе сам Сяргей Патапаў! Вядома ж, татаў супернік будзе гуляць. Тата будзе наогул маральна знішчаны. Рой дзіцячых трывожных думак, сапраўдныя апусканне ў псіхалогію дзіцяці дэманструе «Тэлефануйце і прыязджайце». Кароткі змест апавядання сведчыць, што хлопчык нават спрабуе схаваць запрашальныя квіткі.

Далей па сюжэце варта камічная гісторыя аб тытанічных намаганнях шасцікласніка па прымірэння поругавшихся бацькоў да стану «неразговаривания паміж сабой». Камізм сітуацыі ўзмацняецца ананімна што аказваюцца імі адзін аднаму увагай, выкарыстоўваючы дзіцяці, як пасярэдніка. («Прынясі папы газету», «Пажадай маме добрай раніцы».) Лагічна разважыўшы, хлопчык распрацоўвае цэлую стратэгію, якая ўлічвае дзве канцэпцыі: «па-добраму» і «па-дрэннаму». Ажыццяўляючы першы варыянт, школьнік прыбірае ў кватэры (для мамы), робіць ранішнюю зарадку (для таты). Аднак вынік яго не задавальняе: пахвала мамы, а таксама пахвала папы. Паміж сабой яны па-ранейшаму не кажуць. Тады задзейнічаецца варыянт «Б». Хлопец ідзе да свайго сябра – Жэньцы, годна які носіць дваровае імя «Магіла», атрыманае за уменне захоўваць сакрэты. Вясёлы гумар проста працякае з кожнай алексинской радкі «Тэлефануйце і прыязджайце». Кароткае змест па-дзіцячаму падрабязна прысвячае нас у план падшыванцаў. Бацькі першапачаткова ведаюць, што сын пайшоў да Жэньцы, але праз пэўны час той пачынае кожныя пяць хвілін балабоніць ім з адным адзіным пытаннем: «Дзе ж ён?» Пасля «надцатого» званка галоўны герой удостоверивается у Жэнькі: «Дрыжыць ці голас у мамы?». Атрымаўшы сцвярджальны адказ, ён вырашае: «Пора!» Затым вяртаецца дадому. Узрадаваныя бацькі цалуюць спачатку яго, а затым канчаткова пагаджаюцца самі.

Але гэта – толькі эпізод «Тэлефануйце і прыязджайце». Кароткі змест апавядання мае цэнтральную ідэю - алексинское малюнак ладу бацькі. Яму, хірурга, часта тэлефануюць дадому калегі, пацыенты. Ён ведае па імёнах не толькі сваіх «цяжкіх» пацыентаў, але таксама іх сваякоў. Гэта сапраўды чалавек з вялікім сэрцам. Мяркуйце самі, як цёпла хірург распавядае сыну пра сваякоў сваіх пацыентаў: "Ім часцяком нават цяжэй хворых, паколькі «бяруць на сябе» усё, прычым ім не прадугледжаны наркоз." Які прыехаў на абследаванне далёкаму сваяку Ігнату тата, не вагаючыся, падае, нягледзячы на бурчанне бабулі, начлег у сябе.

Цяперашні прасвятленне сына адносна асобы бацькі надыходзіць, калі той захворвае на грып. Хатні тэлефон аказваецца «пад прэсам» дзесяткаў тэлефонных званкоў ад умоляющих кліентаў, а таксама консультирующихся калегаў. Нікому тата не адмаўляе. Зрэшты, сын «выпадкова» перадае трубку маме на тых званках, калі сваякі хворых моляць, каб «менавіта тата» зрабіў аперацыю, «без дублёраў».

«Не толькі клопаты бываюць ухірургаў», - пераконвае нас «Тэлефануйце і прыязджайце». Кароткае змест паказвае нам бацькі пры цяжкіх абставінах. Здавалася б, аперацыя прайшла ўдала, але ад «маленькага згустку крыві» - тромба - памірае хворы, добры чалавек 57 гадоў, Ягораў Іван Паўлавіч. Сын апісвае стан бацькі на працягу некалькіх дзён адным словам - «ніякай». А калі той адпраўляецца асабіста паведаміць сваякам нябожчыка, бярэ бацьку за руку. Яны адпраўляюцца разам. Вельмі кранальна напісана.

Апошняя сцэна апавядання – аб'яднаны вечар выпускнікоў. Мама, занятая нейкімі справамі, туды не пайшла. Хлопчык, наадварот, адправіўся разам з бацькам. Тое, што ўбачыў дзіця – ўзрушыла яго. Яго тата быў самым паважаным госцем, да яго ўсё падыходзяць вітацца, абіраюць у прэзідыум. Хакеіст, у мінулым, – праапераваны - дзякуе яго і голасна называе выдатным чалавекам. Нават калі заканчваецца вечар, бацькі не адпускаюць: каму-то патрэбна кансультацыя.

Дадому хлопчыка праводзіць хакеіст. Па дарозе спартсмен заўважае: «Ты падобны на бацьку!» – самае прыемнае, што толькі хацеў бы пачуць дзіця.

Не так даўно Алексін Анатоль Георгіевіч, ужо глыбока пажылы чалавек (яму сёння споўнілася 89 гадоў), з'ехаў у Ізраіль. Прычына – трывіяльная: медыцына гэтай краіны ўсё-ткі узроўнем вышэй. Зрэшты, выдатнае творчасць пісьменніка належыць нам, чытачам. Таму, вядома ж, хочацца пажадаць Анатолю Георгіевічу здароўя і блаславёных дзён.