Каханне ў творы "Гранатавы бранзалет" Купрына: сачыненне. Аналіз творы "Гранатавы бранзалет": тэма кахання

Каханне у творы «Гранатавы бранзалет» гучыць лейтматывам і чырвонай ніткай праходзіць праз увесь аповяд. Па сутнасці, гэта галоўная думка, тое, дзеля чаго ён і быў створаны. А. І. Купрын адбіў у ім свае творчыя шуканні, перажыванні, імкнення. Само па сабе твор досыць няпросты, так як тут задзейнічана самае вышэйшае пачуццё – тое, дзеля чаго жыве чалавек. Сам пісьменнік у сваёй творчасці лічыў самым удалым менавіта «Гранатавы бранзалет». Аналіз творы (каханне тут выступае галоўным сувязным звяном) дазваляе глыбей зразумець матывы учынкаў герояў, знайсці тлумачэнне іх дзеянням. Знаёмства з расповедам прыносіць чытачу немалое эстэтычнае задавальненне.

Як ужо было сказана вышэй, каханне ў творы Купрына «Гранатавы бранзалет» займае цэнтральную пазіцыю. У дадзеным артыкуле мы разгледзім вобразы галоўных герояў, асаблівасці іх унутранага свету. Якая любоў у творы «Гранатавы бранзалет» - сапраўдная і сапраўдная ці прыдуманая і ілюзорная?

Светапогляд аўтара

Сам А. І. Купрын лічыў, што каханне прыходзіць да чалавека не інакш, як у вобразе прыгажосці. Вядома, што цудоўнае цесна звязана з трагедыяй, у яе драматычная сутнасць. Каханне нельга вымераць нічым на свеце, немагчыма падпарадкаваць сваёй волі ці пазбавіцца ад яе. Пісьменнік бачыў у гэтым пачуцці насоўваецца насланнё, здольнае паглынуць усё на сваім шляху.

Гэты вобраз у яго шмат у чым разбуральны, звязаны з глыбокімі асобаснымі перажываннямі і пераасэнсаванне. Нішто так не прыцягвае да сябе ўвагу, як тэма кахання у творы «Гранатавы бранзалет». Сачыненне па прачытаным матэрыяле даводзілася пісаць кожнаму школьніку. І не кожнаму ўдавалася зразумець, якая містычная сіла прымушае беднага Желткова складаць доўгія лісты сваёй каханай, што кіравала яго свядомасцю ў тыя няпростыя хвіліны.

Больш:

Вільям Шэкспір. "Гамлет". Кароткае змест.

Вяршыняй творчасці Шэкспіра, безумоўна, з'яўляецца «Гамлет». Кароткае змест наўрад ці зможа перадаць усю драматургію і філасофскую значнасць твора, але некаторы ўяўленне ўсё ж дасць.такім чынам, Эльсіноры, Дацкае каралеўства. Ноччу, у пас...

Русалачка: містыка па-руску

Хочаце паглядзець фільм, які мяжуе паміж рэальнасцю і містыкай, паміж казкай і расповедам, абсурдам і канкрэтнымі паняццямі? Тады сардэчна запрашаем у свет загадкавага істоты, якое выпадкова забрело ў свет людзей. Гэта кіно цікавае і шчырае з прысмак...

Біяграфія Юрыя Нікалаева. Асабістая жыццё легендарнага расійскага тэлевядучага

Мільёны савецкіх, а пазней і расейскіх тэлегледачоў добра ведаюць інтэлігентнага, разумнага, вытанчанага тэлевядучага Юрыя Нікалаева. Больш маладое пакаленне не ведае гісторыю яго з'яўлення на тэлеэкранах, таму сёння мы паспрабуем распавесці вам пра ...

Сутнасць любові

Гэта галоўны пытанне, які раскрываецца на працягу ўсяго аповеду. А. І. Купрын лічыў, што выпрабаваць сапраўднае пачуццё пранікнёнай любові да жанчыне можна толькі адзін раз. Здольнасць пранесці гэтую сардэчную прыхільнасць праз гады – неабходнасць, а не свядомы выбар.

Чалавек, па яго думку, зусім не кіруе сваім эмацыйным станам, а таму не ў сілах нічога змяніць. Пачуццё ў разуменні пісьменніка – гэта заўсёды трагедыя, пакуты, якому няма канца, таму яно доўжыцца вечна. Каханне ў творы «Гранатавы бранзалет» выглядае жорсткай, выматвальнай асобу і ў канчатковым выніку прыводзіць да смерці.

Вобраз галоўнай гераіні

Вера Мікалаеўна Шэіна была замужам за вельмі заможным чалавекам. Праўда, у апошні час іх фінансавае становішча некалькі пахіснулася, і таму яна старалася падтрымліваць мужа, як магла. Гераіня ніколі не задавала сабе пытанне, ці кахала яна гэтага чалавека на самай справе. Яе пачуццё паступова перайшло ў спакойную прыхільнасць, у якой было месца клопаце і пяшчоты, але не страсці і здзіўлення.

Штодзённасць і звычка

Каханне у творы «Гранатавы бранзалет» закранае такія важныя пытанні: дзеля чаго варта жыць на зямлі, якім павінна быць сапраўднае пачуццё? Адносіны Веры Мікалаеўны з мужам даўно ператварыліся ў звычку, і гэта акалічнасць перашкаджала ёй адчуваць сябе цалкам шчаслівай і задаволенай. Яе душа даўно прасіла якога–то абнаўлення, аднак гераіня мала слухала голас сэрца. Магчыма, маладая жанчына лічыла сябе не мае права разважаць аб ўзнёслай і чыстай любові, таму як была замужам і, па звычаю, павінна была пачытаць жонка і ва ўсім згаджацца з ім.

Асоба Г. С. Ж.

У гэтага персанажа няма ў аповедзе ўласнага імя. Купрын надзяляе яго толькі адной прозвішчам – спадар Жаўткоў - і называе ініцыялы. Магчыма, гэта зроблена наўмысна, каб паказаць загадкавасць гэтага дзіўнага чалавека і ў той жа час абязлічана яго. Ён таемны прыхільнік Веры Мікалаеўны, які вось ужо больш за сем гадоў піша ёй любоўныя лісты. У дзень імянін каханай Жаўткоў праз пасыльнага паднёс сваёй даме сэрца залаты бранзалет, адліваючымі гранатавым колерам. Гэты падарунак быў зроблены ад усёй душы, ад немагчымасці больш маўчаць аб сваім пачуцці, якое разраслося ў грудзях зруйнавальным полымем і засланіў сабою ўсё.

Каханне або душэўная хвароба?

Жаўткоў вёў непрыкметную жыццё простага клерка. Акрамя хваравітай прыхільнасці да жонкі князя Шэіна, у яго не было ніякіх іншых інтарэсаў. Ні тэатр, ні музыка, ні мастацтва, ні палітыка не хвалявалі яго. Ён усю сваю жыццё, яе мэта і сэнс бачыў толькі ў тым, каб кахаць і славіць адну–адзіную жанчыну. Усё больш паглыбляючыся ва ўласныя пакуты, ён перастае заўважаць свет вакол. Пры гэтым Жаўткоў называе сваё пачуццё узнёслым дарам нябёсаў, лепшым, што ў яго было ў жыцці. Каханне перажываецца ім як найвялікшы карысць і ў той жа час як непапраўнае гора, ад якога няма зыходу, збавення.

поўнае глыбокай пашаны служэнне даме сэрца, рабская адданасць ёйпрыніжаюць яго самога як асобу. На самай справе спадар Г. С. Ж. не шануе сябе, не бачыць перспектыў для далейшага развіцця. Ён жывы толькі ўласнымі перажываннямі аб соладка упоительном пачуцці.

Каханне у творы «Гранатавы бранзалет» паказана ў выглядзе выматвальнай балючай прыхільнасці, якая прымушае пакутаваць, разбурае чалавека, і ў канчатковым выніку прыводзіць да самагубства. Нельга назваць Желткова шчасным і псіхічна здаровым. Так, ён спасціг таямніцу любові, але разам з тым сутыкнуўся з зруйнавальнай горыччу і непапраўнай трагедыяй. Ён не змог знайсці выхад толькі таму, што ўзьвялічыў ўласнае пачуццё да княгіні Веры Мікалаеўне да такой ступені, што перастаў шанаваць і паважаць ўласную асобу.

Спадар Г. С. Ж. вядзе сціплае непрыкметнае існаванне. Ён пільна сочыць за жыццём сваёй каханай, аднак сам не прадпрымае ніякіх спробаў, каб зблізіцца з ёй або хаця б пазнаёміцца. Нават калі Вера Мікалаеўна была яшчэ незамужняй паненкай, Жаўткоў чаму–то не палічыў патрэбным і неабходным прадставіцца ёй. Павінна быць, персанаж лічыў сябе настолькі нявартым ўзаемнага пачуцці, што загадзя адмовіўся ад якіх бы то ні было дзеяньняў. Ён аддаў перавагу пакутаваць цішком і упівацца сваім адзінотай.

Яго ўчынкі нелагічныя і непаслядоўныя. Пры гэтым Г. С. Ж. сцвярджае, што любіць гэтую жанчыну, а на самай справе не ведае, якая яна сапраўдная – яе характар, звычкі, погляды на жыццё. Герой песціць думка аб тым, што можа кахаць без аглядкі, а ў рэчаіснасці ўвесь час напружана чакае адказу, знакаў увагі. Каханне ў творы Купрына «Гранатавы бранзалет» вельмі нагадвае салодкую ілюзію, у якой чалавек жыве гадамі.

Пачуццё шкадавання

Гэта тое адчуванне, з якім застаецца Вера Мікалаеўна пасля самагубства свайго загадкавага прыхільніка. Яна адчувае сябе збольшага вінаватай у яго смерці. Ёй здаецца, што сапраўдная любоў прайшла міма яе. Гэтае пачуццё ўзнікла таму, што сам Жаўткоў, сыходзячы з жыцця, як быццам перакладае на яе ўвесь груз адказнасці за ўсё, што ён перажываў доўгія гады ў адзіноце. Наўрад ці можна назваць такі падыход правільным з яго боку.

Вось такі паказана каханне ў творы «Гранатавы бранзалет». Сачыненне, якое вучням прапануецца напісаць у школе, дазваляе выявіць іх ўласнае меркаванне па нагоды душэўных пакутаў галоўнага героя.

Замест заключэння

Гэты аповяд ўяўляе сабой культурную і псіхалагічную каштоўнасць. Бо ён закранае інтарэсы асобы, раскрывае яе ўнутраны свет, глыбінныя перажыванні.