«Малітва», М. Ю. Лермантаў: аналіз верша

Нават атэістаў у смутны час адзіноты і смутку ратуе малітва. М. Ю. Лермантаў не быў глыбока веруючым чалавекам, хоць і атрымаў класічнае рэлігійнае выхаванне, ён ніколі не прасіў у Госпада лепшага жыцця, здароўя, дабрабыту, але ўсё ж ў асабліва цяжкія часы слёзна маліўся, каб канчаткова не зняверыцца ў сваёй жыцця. Некаторыя падзеі падштурхнулі паэта на напісанне ўласнай малітвы. Гэта твор прымусіла аўтара цалкам пераасэнсаваць сваё жыццё, і хоць ён і не стаў вернікам чалавекам, але ўсё ж перастаў быць закаранелым скептыкам і атэістам.

У 1839 годзе, калі паэту споўнілася 25 гадоў, ён напісаў верш «Малітва». М. Ю. Лермантаў пражыў нядоўгае жыццё, таму гэты верш можна аднесці да позняга перыяду творчасці. Да гэтага часу Міхаіл Юр'евіч паспеў пабываць у спасылцы, у яго змянілася светапогляд, стаўленне да грамадства і паэзіі. Яго творы сталі больш мудрымі і філасофскімі. Калі пісьменнік вярнуўся з Каўказа ў чыне карнета лейб-гвардыі, ён пераасэнсаваў ўсю сваю жыццё, у якой раней яму даводзілася гуляць ролю дэбашыра або свецкага льва. Ён разумее, што не ў сілах што-небудзь змяніць у гэтым свеце. Менавіта з-за ўласнага бяссілля звяртаецца да Бога Міхаіл Лермантаў.

«Малітва» была напісана пасля знаёмства на адным са свецкіх мерапрыемстваў з Марыяй Шчарбаковай. Міхаіл Юр'евіч заўсёды быў бунтаром і спачатку здзяйсняў учынкі, а потым іх асэнсоўваў. Каўказ яго крыху супакоіў, паэт прасякнуўся усходняй мудрасцю, і хоць ён і не змірыўся са сваім лёсам, але кінуў бессэнсоўныя спробы даказаць людзям іх нікчэмнасць і глупства. У Маскве пісьменнік наведваў шмат свецкіх раўтаў і адкрыта атрымліваў асалоду ад увагай, якое выклікала яго персона ў прадстаўніц выдатнай нагоды. Нягледзячы на вялікую колькасць прыхільніц, толькі на сціплую і юную Марыю Шчарбакову звярнуў увагу М. Ю. Лермантаў.

Малітва – гэта выратаванне чалавека ў самыя цяжкія хвіліны жыцця. Менавіта аб гэтым расказала Міхаілу Юр'евічу дзяўчына. Яна сцвярджала, што толькі ў чыстасардэчным звароце да Бога ён зможа здабыць душэўны спакой і раўнавагу. Паэт памятаў пра яе словах, вядома, ён не пайшоў у храм і не стаў чытаць «Псалтыр», але пасля размовы з Марыяй ён напісаў верш «Малітва». М. Ю. Лермантаў не просіць нічога ў Бога, не каецца і не займаецца самабічаваннем, ён проста ачышчае сваю душу ад бяссільнай злосці, смутку і тугі.

Час ад часу паэта раздзіралі сумневы, ці варта яму і далей захапляцца літаратурай, дамагацца сваіх мэтаў ці ж усе жадання і імкнення з'яўляюцца толькі самападманам. Але ж былі людзі з падобным светапоглядам, гэта Вяземскі, Пушкін, Бялінскі, і Міхаіл Юр'евіч разумеў, што не самотны. Пазбавіцца ад сумневаў і здабыць духоўную апору яму дапамагала слёзная малітва.

М. Ю. Лермантаў горача маліўся з пачуццём раскаяння, каб ачысціцца ад перажыванняў і невясёлых думак, і гэта сапраўды дапамагала. Верш «Малітва» - гэта спроба ўмацаваць веру ва ўласныя сілы і змірыцца з шляхам, наканаваным лёсам. Лермантаў раскайваецца ва ўласных слабасцях і просіць прабачэння за тое, што хавае за маскай свае сапраўдныя пачуцці.