Інстытут рабства быў асновай эканомікі старажытнасці і антычнасці. Прымусовая праца вырабляў даброты на працягу многіх сотняў гадоў. Егіпет, горада Месапатаміі, Грэцыя, Рым – рабства было важнай часткай ўсіх гэтых цывілізацый. На рубяжы антычнасці і сярэднявечча на змену ім прыйшоў феадалізм.
Гістарычна склалася так, што рабаўладальніцкае дзяржава апынулася першым выглядам дзяржавы, які сфармаваўся пасля раскладання першабытнага абшчыннага ладу. Соцыум распаўся на класы, з'явіліся багатыя і бедныя. З-за гэтага супярэчнасці і паўстаў інстытут рабства. Яно грунтавалася на паднявольным працы на спадара і было падмуркам тагачаснай улады.
Першыя рабаўладальніцкія дзяржавы, якія ўзніклі на рубяжы чацвёртага – трэцяга тысячагоддзяў да нашай эры. Да іх можна аднесці Егіпецкае царства, Асірыю, а таксама горада шумераў у даліне Еўфрата і Тыгра. У другім тысячагоддзі да нашай эры падобныя адукацыі сфармаваліся ў Кітаі і Індыі. Нарэшце, першыя рабаўладальніцкія дзяржавы ўключалі ў сябе і царства хеттов.
Сучасныя гісторыкі дзеляць старажытныя рабаўладальніцкія дзяржавы на некалькі відаў і формаў. Да першага тыпу ставяцца ўсходнія дэспатыі. Важнай іх асаблівасцю было захаванне некаторых чорт ранейшай першабытнай абшчыны. Патрыярхальнае рабства заставалася прымітыўным – рабу дазвалялася мець сваю сям'ю і маёмасць. У больш позніх антычных дзяржавах гэтая асаблівасць ўжо знікла. Акрамя прыватнага валодання рабамі, існавала калектыўнае рабаўласнасьць, калі нявольнікі належалі дзяржаве або храмам.
Больш:
Нервовы імпульс, яго пераўтварэнне і механізм перадачы
Нервовая сістэма чалавека выступае своеасаблівым каардынатарам у нашым арганізме. Яна перадае каманды ад мозгу мускулатуры, органаў, тканін і апрацоўвае сігналы, якія ідуць ад іх. У якасці своеасаблівага носьбіта дадзеных выкарыстоўваецца нервовы імп...
Куды паступаць пасля 11 класа? Якую выбраць прафесію?
Пры выбары сваёй будучай прафесіі не варта абапірацца на чые-то рэкамендацыі і парады, тым больш не трэба падпарадкоўвацца сваім бацькам, якія даволі часта вырашаюць без вас самастойна, куды паступіць пасля 11 класа. Варта задумацца, наколькі паспяхо...
Крывяносная сістэма жывёл, як вынік эвалюцыйнага развіцця свету
Крывяносная сістэма жывёл прайшла доўгі шлях фарміравання ў ходзе эвалюцыйнага развіцця свету. Яна ўтварылася на месцы рудыментарных частак першаснай паражніны цела, якая ў вышэйшых жывёл была выцесненая целломом, або другаснай паражніной цела. У пра...
Людская праца ўжываўся ў асноўным у сельскай гаспадарцы. Ўсходнія дэспатыі фармаваліся ў далінах рэк, аднак нават пры гэтым ім даводзілася ўдасканальваць земляробства з дапамогай будаўніцтва складаных ірыгацыйных сістэм. У сувязі з гэтым рабы працавалі ў калектыве. З гэтай асаблівасцю ўсходніх дэспатый звязана існаванне тагачасных сельскагаспадарчых суполак.
Больш познія старажытныя рабаўладальніцкія дзяржавы сфармавалі другі тып такіх краін – грэка-рымскі. Ён адрозніваўся удасканаленым вытворчасцю і поўным адмовай ад першабытных перажыткаў. Развіліся формы эксплуатацыі, бязлітаснае падаўленне мас і гвалт над імі дасягнула свайго росквіту. Калектыўная ўласнасць змянілася прыватнай уласнасцю асобных рабаўладальнікаў. Рэзкім стала сацыяльнае няроўнасць, а таксама панаванне і бяспраўе процілеглых класаў.
Грэка-рымскае рабаўладальніцкае дзяржава існавала згодна з прынцыпе, пры якім рабы прызнаваліся рэчамі і вытворцамі матэрыяльных выгод для сваіх гаспадароў. Яны не прадавалі сваю працу, яны самі былі прададзеныя сваім гаспадарам. Антычныя дакументы і мастацкія творы ярка сведчаць аб гэтым становішчы спраў. Рабаўладальніцкай тып дзяржавы меркаваў, што лёс раба па сваёй значнасці роўная лёсе жывёл або прадуктаў.
Людзі станавіліся нявольнікамі па розных прычынах. У Старажытным Рыме рабамі аб'яўляліся ваеннапалонныя і мірныя жыхары, захопленыя падчас паходаў. Таксама чалавек губляў волю, калі не мог расплаціцца з пазычальнікамі па даўгах. Асабліва распаўсюджанай такая практыка была ў Індыі. Нарэшце, рабаўладальніцкае дзяржава магла зрабіць рабом злачынца.
Эксплуататоры і эксплуатаваныя з'яўляліся асновай антычнага грамадства. Але акрамя іх існавалі і іншыя класы паўсвабодныя і свабодных грамадзян. У Вавілоне, Кітаі і Індыі такімі былі рамеснікі і сяляне-супольнікаў. У Афінах існаваў клас метеков – пасяліліся ў краіне элінаў чужаземцаў. Таксама да іх залічваліся адпушчаныя на волю рабы. Падобным было саслоўе перегринов, якое існавала ў Рымскай імперыі. Так называліся свабодныя людзі без рымскага грамадзянства. Іншым неадназначным класам рымскага грамадства лічыліся калоны – сяляне, якія былі прымацаваныя да арандуе участках і шмат у чым былі падобныя на закабаленьня сялян перыяду сярэднявечнага феадалізму.
па-За залежнасці ад формы рабаўладальніцкага дзяржавы, дробныя землеўладальнікі і рамеснікі жылі ў пастаяннай небяспекі спусташэння ліхвярам і буйнымі ўласнікамі. Свабодныя працаўнікі былі нерэнтабельныя для наймальнікаў, так як іх праца заставаўся занадта дарагім у параўнанні з цяжкасцю невольника. Калі сяляне адрываліся ад зямлі, яны рана ці позна папаўнялі шэрагі люмпенаў, асабліва буйныя ў Афінах і Рыме.
Рабаўладальніцкае дзяржава па інэрцыі душыла і ущемляло іх правы разам з правамі паўнавартасных рабоў. Так, калоны і перегрины не падпадалі пад паўнавартаснае дзеянне рымскага права. Сялян маглі прадаць разам з участкам, на якім яны былі прымацаваныя. Не з'яўляючыся рабамі, яны не маглі лічыцца і свабоднымі.
Поўная характарыстыка рабаўладальніцкага дзяржавы не можа абыйсціся без згадвання яго знешніх і ўнутраных функцый. Дзейнасць улады вызначалася яе сацыяльным зместам, задачамі, мэтамі і жаданнем захаваць стары парадак. Стварэнне ўсіх неабходных умоў для выкарыстання працы рабоў і спустошаных свабодных людзей – першачарговая ўнутраная функцыя, якую выконвала рабаўладальніцкае дзяржава. Краіны зтакім прыладай адрозніваліся сістэмай задавальнення інтарэсаў пануючага сацыяльнага класа арыстакратыі, буйных землеўладальнікаў і г. д.
Асабліва наглядна гэты прынцып адбіўся ў Старажытным Егіпце. У ўсходнім царстве ўлада цалкам кантралявала эканоміку і арганізоўвала грамадскія працы, на якіх былі задзейнічаны значныя людскія масы. Падобныя праекты і «будоўлі стагоддзя» былі неабходныя для ўзвядзення каналаў і іншай інфраструктуры, совершенствовавшей дзейнічала ў неспрыяльных прыродных умовах гаспадарка.
Як і любы іншы лад дзяржавы, рабаўладальніцкай лад, які не мог існаваць, не забяспечваючы ўласную бяспеку. Таму ўлада ў падобных антычных краінах рабіла ўсе для падаўлення пратэсту нявольнікаў і астатніх прыгнечаных мас. Гэтая ахова ўключала ў сябе і абарону прыватнай рабаўладальніцкай уласнасці. Неабходнасць у ёй была ў наяўнасці. Напрыклад, у Рыме паўстання ніжэйшых слаёў адбываліся рэгулярна, а паўстанне Спартака ў 74-71 гг. да н. э. і зусім стала легендарным.
Рабаўладальніцкай тып дзяржавы заўсёды выкарыстоўваў такія інструменты, як суды, войска і турмы для рэпрэсій супраць незадаволеных. У Спарце была прынятая практыка перыядычных паказальных масавых забойстваў людзей, якія знаходзіліся ў дзяржаўнай уласнасці. Такія карныя акты называліся криптиями. У Рыме, калі раб забіваў свайго гаспадара, улады ў пакаранне пакаралі смерцю не толькі забойцу, але і ўсіх рабоў, якія жылі з ім пад адным дахам. Падобныя традыцыі спараджалі кругавую паруку і калектыўную адказнасць.
Рабаўладальніцкае дзяржава, феадальная дзяржава і іншыя дзяржавы мінулага таксама спрабавалі ўздзейнічаць на насельніцтва з дапамогай рэлігіі. Закабаление і адсутнасць правоў абвяшчаліся богоугодными парадкамі. Многія рабы наогул не ведалі вольнай жыцця, так як аказваліся ў уласнасці ў спадара з нараджэння, а значыць, і з цяжкасцю ўяўлялі сабе свабоду. Паганскія рэлігіі антычнасці, ідэалагічна абараняючы эксплуатацыю, дапамагалі слугам ўмацавацца ў ўсведамленні нармальнасці свайго становішча.
Акрамя ўнутраных функцый, у эксплуататарскім ўлады былі функцыі і знешнія. Развіццё рабаўладальніцкага дзяржавы мела на ўвазе рэгулярныя вайны з суседзямі, заваёва і заняволенне новых мас, абарона ўласных уладанняў ад знешніх пагроз, стварэнне сістэмы эфектыўнага кіравання захопленымі землямі. Пры гэтым варта разумець, што гэтыя знешнія функцыі знаходзіліся ў цеснай звязцы з ўнутранымі функцыямі. Яны падмацоўваліся і дапаўняліся адзін з адным.
Для выканання ўнутраных і знешніх функцый існаваў шырокі дзяржаўны апарат. На раннім этапе эвалюцыі інстытутаў рабаўладальніцкага ладу гэты механізм адрозніваўся неразвітасцю і прастатой. Паступова ён умацоўваўся і разрастаўся. Менавіта таму адміністрацыйную машыну шумерскіх гарадоў нельга параўнаць з апаратам Рымскай імперыі.
Асабліва ўзмацняліся ўзброеныя фарміравання. Акрамя таго, пашыралася судовая сістэма. Інстытуты накладваліся адзін на аднаго. Да прыкладу, у Афінах у V-V стст. да н. э. кіраванне полісам ажыццяўлялася булэ – Саветам пяцісот. Па меры развіцця дзяржаўнай сістэмы да яго дадаліся выбарныя службовыя асобы, у падпарадкаванні якіх знаходзіліся ваенныя справы. Гэта былі гиппархи і стратэгі. За кіраўніцкія функцыі таксама адказвалі асобныя асобы – архопты. Самастойным стаў суд і ведамствы, звязаныя з рэлігійнымі культамі. Адукацыя рабаўладальніцкія дзяржаў складалася прыкладна па аднаму і таму ж шляху – ўскладнення кіраўніцкага апарату. Чыноўнікі і вайскоўцы маглі і не быць наўпрост звязаныя з невольничеством, аднак іх дзейнасць так ці інакш абараняла ўстояны палітычны лад і яго стабільнасць.
Клас людзей, якія апынуліся на дзяржаўнай службе, фармаваўся толькі згодна з класавым меркаваннях. Вышэйшыя пасады магла займаць толькі ведаць. Прадстаўнікі іншых грамадскіх слаёў у лепшым выпадку аказваліся на ніжніх прыступках дзяржаўнага апарату. Да прыкладу, у Афінах з рабоў фармаваліся атрады, якія выконвалі паліцэйскія функцыі.
Важную ролю адыгрывалі жрацы. Іх статус, як правіла, замацоўваецца ў заканадаўстве, а іх уплыў было значным у многіх антычных дзяржавах - Егіпце, Вавілоне, Рыме. Яны ўздзейнічалі на паводзіны і розумы мас. Служыцелі храмаў абагаўлялі ўлада, садзілі культ асобы чарговага цара. Іх ідэалагічная работа з насельніцтвам значна ўмацоўвала строй такога, як рабаўладальніцкае, дзяржавы. Правы жрацоў былі шырокімі – яны займалі ў грамадстве прывілеяванае становішча і карысталіся паўсюдным уважениям, выклікаючы трапятанне навакольным. Рэлігійныя рытуалы і звычаі лічыліся святыняй, што давала служыцеляў культаў недатыкальнасць маёмасці і асобы.
Усе антычныя рабаўладальніцкія дзяржавы, у тым ліку і першыя рабаўладальніцкія дзяржавы на тэрыторыі Расіі (грэцкія калоніі на ўзбярэжжа Чорнага мора), замацоўвалі сталыя парадкі з дапамогай законаў. У іх фіксаваўся класавы характар тагачаснага грамадства. Яркімі прыкладамі такіх законаў з'яўляюцца афінскія законы Солона і рымскія законы Серво Тулия.Яны ўсталёўвалі ў якасці нормы маёмаснае няроўнасць і дзялілі грамадства на страты. Да прыкладу, у Індыі такія ячэйкі называліся кастамі і варна.
У той час як рабаўладальніцкія дзяржавы на тэрыторыі нашай краіны не пакінулі пасля сябе уласных заканадаўчых актаў, гісторыкі ўсяго свету даследуюць антычнасць па вавілонскім законах Хамурапі або «Кнізе законаў» Старажытнага Кітая. Свой дакумент такога тыпу склаўся і ў Індыі. Ва II стагоддзі да н. э там з'явіліся законы Ману. Яны дзялілі рабоў на сем разрадаў: падораных, набытых, якія дасталіся па спадчыне, якія сталі нявольнікамі ў якасці пакарання, захопленых на вайне, рабоў за змест і рабоў, народжаных у доме ўладальніка. Агульнае ў іх было тое, што ўсе гэтыя людзі адрозніваліся дасканалай бяспраўнасць, а іх лёс цалкам залежала ад ласкі гаспадара.
Падобныя ж парадкі фіксаваліся ў законах вавілонскага цара Хамурапі, складзеных у XVIII стагоддзі да н. э. У гэтым зводзе гаварылася аб тым, што калі раб адмаўляўся служыць гаспадару ці спрачаўся яму, яму трэба было адрэзаць вуха. Дапамога нявольніку ў уцёках каралася смерцю (гэта датычылася нават свабодных людзей).
Якімі б ні былі унікальнымі дакументы Вавілона, Індыі ці іншых дзяржаў старажытнасці, самымі дасканалымі законамі па праве лічацца законы Рыма. Пад іх уплывам сфармаваліся кодэксы многіх іншых краін, якія належалі да заходняй культуры. Рымскае права, якое стала візантыйскім, паўплывала і на рабаўладальніцкія дзяржавы на тэрыторыі Расеі, у тым ліку Кіеўскую Русь.
У імперыі рамеяў да дасканаласці былі развітыя інстытуты атрымання ў спадчыну, прыватнай уласнасці, залогу, пазыкі, захоўвання, куплі-продажу. Аб'ектам у такіх праваадносінах маглі быць і рабы, так як іх разглядалі не інакш як тавар або маёмасць. Крыніцай гэтых законаў былі рымскія звычаі, якія зарадзіліся ў глыбокай старажытнасці, калі яшчэ не было ні імперыі, ні царства, а існавала толькі першабытная абшчына. Абапіраючыся на традыцыі мінулых пакаленняў, юрысты шмат пазней і сфармавалі прававую сістэму галоўнага дзяржавы антычнасці.
Лічылася, што рымскія законы маюць сілу, так як іх «пастанавіў і ўхваліў рымскі народ» (у гэта паняцце не ўваходзілі плебс і бяднота). Дадзеныя нормы кантралявалі рабаўладальніцкія адносіны на працягу некалькіх стагоддзяў. Важнымі прававымі актамі былі эдыкты магістратаў, якія выдаваліся адразу пасля ўступлення ў пасаду чарговага буйнога чыноўніка.
Рабоў выкарыстоўвалі не толькі для аграрных работ у вёсцы, але і для абслугоўвання панскага дома. Нявольнікі ахоўвалі сядзібы, падтрымлівалі ў іх парадак, рыхтавалі на кухні, прыслужвалі за сталом, куплялі правіянт. Яны маглі выконваць абавязкі павадыроў, ідучы за сваім гаспадаром на шпацырах, працы, паляванні і ўсюды, куды яго заносілі справы. Абзавядучыся дзякуючы сваёй сумленнасці і розуму павагай, раб атрымліваў шанец стаць выхавальнікам дзяцей ўладальніка. Найбольш набліжаныя слугі вялі рабочыя справы або прызначаліся наглядчыка за новымі нявольнікамі.
Цяжкая фізічная праца ўскладалася на рабоў па той прычыне, што эліты былі занятыя абаронай дзяржавы і яго экспансіяй у адносінах да суседзяў. Падобныя парадкі былі асабліва характэрныя для арыстакратычных рэспублік. У гандлёвых дзяржавах або ў калоніях, дзе квітнела продаж рэдкіх рэсурсаў, поработители былі занятыя выгаднымі камерцыйнымі здзелкамі. Такім чынам, земляробчыя працы делегировались рабам. Такое размеркаванне паўнамоцтваў склалася, да прыкладу, у Карынфе.
Афіны, наадварот, даволі доўга захоўвалі свае патрыярхальныя земляробчыя звычаі. Нават пры Перикле, калі гэты поліс дасягнуў свайго палітычнага росквіту, свабодныя грамадзяне аддавалі перавагу жыць у вёсцы. Такія звычкі даволі доўга захоўваліся, нават нягледзячы на ўзбагачэнне горада гандлем і яго ўпрыгожванне унікальнымі творамі мастацтва.
Рабы, якія знаходзіліся ва ўласнасці гарадоў, выконвалі работы па іх добраўпарадкаванні. Некаторыя з іх займаліся аховай правапарадку. Да прыкладу, у Афінах утрымліваўся корпус з тысячы скіфскіх стралкоў, якія выконваюць функцыі паліцыі. Многія рабы служылі ў арміі і на флоце. Некаторых з іх на службу дзяржаве адпраўлялі прыватныя ўладальнікі. Такія нявольнікі станавіліся матросамі, клапаціліся аб караблях і рыштунку. У арміі рабы ў асноўным былі рабочымі. Салдатамі іх рабілі толькі пры непасрэднай небяспекі дзяржаве. У Грэцыі такія сітуацыі складваліся падчас Персідскіх войнаў або на зыходзе барацьбы з надыходзіць рымлянамі.
У Рыме кадры рабоў папаўняліся ў асноўным звонку. Для гэтага ў рэспубліцы, а затым у імперыі дзейнічала так званае права вайны. Непрыяцель, які трапіў у палон, пазбаўляўся любых грамадзянскіх правоў. Ён апынаўся па-за закона і пераставаў лічыцца асобай у паўнавартасным сэнсе гэтага слова. Шлюб палоннага расторгался, яго спадчыну аказваўся адкрытым.
Многіх якія трапілі ў рабства замежнікаў забівалі пасля святкавання трыумфу. Нявольнікаў маглі прымусіць прыняць удзел у забаўляльных для рымскіх салдат баях, калі два чужака павінны былі забіць адзін аднаго, каб выжыць. Пасля захопу Сіцыліі на ёй ўжылі децимацию. Кожны дзесяты мужчына быў забіты – такім чынам насельніцтва захопленага выспы ў раптоўна скараціласяна дзясятую частку. Іспанія і Цизальпинская Галія на першых сітавінах рэгулярна паўставалі супраць рымскай улады. Тым самым гэтыя правінцыі сталі галоўнымі пастаўшчыкамі рабоў для рэспублікі.
Падчас сваёй знакамітай вайны ў Галіі Цэзар за адзін раз прадаў з аўкцыёну 53 тысячы новых нявольнікаў з ліку варвараў. Такія крыніцы, як Апіян і Плутарх, згадвалі ў сваіх творах пра яшчэ вялікіх лічбах. Для любога рабаўладальніцкага дзяржавы праблемай быў нават не захоп рабоў, а іх утрыманне. Да прыкладу, жыхары Сардзініі і Іспаніі праславіліся сваёй непокорностью, з-за чаго мужчын з гэтых краін рымскія арыстакраты імкнуліся прадаваць, а не трымаць у якасці уласных слуг. Калі рэспубліка стала імперыяй, а яе інтарэсы ахапілі ўсе Міжземнамор'е, асноўнымі рэгіёнамі пастаўшчыкамі рабоў замест заходніх сталі ўсходнія краіны, так як там традыцыі рабства лічыліся нормай ўжо шмат пакаленняў.
Рымская імперыя павалілася в V стагоддзі н. э. Яна была апошнім класічным антычным дзяржавай, объединившим амаль увесь старажытны свет вакол Міжземнага мора. Ад яе застаўся велізарны усходні асколак, які пазней стаў вядомы як Візантыя. На захадзе ж сфармаваліся так званыя варварскія каралеўства, якія апынуліся прообразами еўрапейскіх нацыянальных краін.
Усе гэтыя дзяржавы паступова перайшлі ў новую гістарычную эпоху – Сярэднявеччы. Іх прававой асновай сталі феадальныя адносіны. Яны выціснулі інстытут класічнага рабства. Залежнасць сялян ад больш заможнай шляхты захавалася, аднак яна прыняла іншыя формы, якія прыкметна адрозніваліся ад антычнага невольничества.
Article in other languages:
AR: https://tostpost.com/ar/education/16599-slave-state-the-formation-shape-structure.html
DE: https://tostpost.com/de/bildung/31847-slave-land-bildung-formen-bauen.html
En: https://tostpost.com/education/27453-slave-state-the-formation-shape-structure.html
HI: https://tostpost.com/hi/education/18257-slave-state-the-formation-shape-structure.html
JA: https://tostpost.com/ja/education/16298-slave-state-the-formation-shape-structure.html
KK: https://tostpost.com/kk/b-l-m/32496-rabovladel-cheskoe-gosudarstvo-b-l-m-nysandary-rylys.html
PL: https://tostpost.com/pl/edukacja/33554-rabovladel-cheskoe-pa-stwo-edukacja-formy-ustr-j.html
PT: https://tostpost.com/pt/educa-o/33309-rabovladel-cheskoe-estado-educa-o-formas-construir.html
TR: https://tostpost.com/tr/e-itim/28920-rabovladel-cheskoe-devleti-e-itim-form-yap.html
UK: https://tostpost.com/uk/osv-ta/32704-rabovlasnic-ka-derzhava-osv-ta-formi-lad.html
ZH: https://tostpost.com/zh/education/10242-slave-state-the-formation-shape-structure.html
Alin Trodden - аўтар артыкула, рэдактар
"Прывітанне, Я Алін Тродден. Я пішу тэксты, чытаю кнігі і шукаю ўражанні. І я нядрэнна ўмею распавядаць вам пра гэта. Я заўсёды рады ўдзельнічаць у цікавых праектах."
Навіны
Што такое нацызм: адрозненні ад фашызму і нацыяналізму
У сучасным грамадстве тэрміны «нацызм», «нацыяналізм» і «фашызм» часта могуць успрымацца як сінонімы, аднак гэта не так. Два тэрміна, а менавіта нацызм і фашызм, былі отождествлены ідэалогіяй СС...
Сімяон Бекбулатович: біяграфія, гады жыцця, фота, дата княжання, рэформы
Цар Іван Грозны быў вядомы не толькі сваімі вялікімі рэформамі, якія дазволілі Расеі заняць годнае месца сярод наймацнейшых дзяржаў таго часу, але і дзівацтвамі, наводившими на навакольных не меншы жах, чым масавыя пакарання з-за ...
Актуальны пытанне гнасеалогія Адной з праблем светапогляду, якая з'яўляецца найбольш важнай і сёння, з'яўляецца праблема ісціны. Пазнанне яе -- адзін з самых актуальных пытанняў гнасеалогія. Большасць навукоўцаў, разглядаючы...
Правілы напісання і практыкаванні: "не" з рознымі часткамі прамовы
Навыкі пісьменнай прамовы неабходныя кожнаму даросламу чалавеку па-за залежнасці ад таго, чым ён займаецца. Бо сацыяльныя кантакты ў сучасным грамадстве не толькі непазбежныя, але i пажаданыя. І часта поспех у той ці іншай вобласц...
Цяжка пералічыць усе выгоды, якія дае нам тэхнічны прагрэс: электрычнасць, цэнтралізаванае ацяпленне, аўтамабілі, кампутары, Інтэрнэт – гэты спіс можна працягваць і працягваць… А між тым, усе гэтыя выгоды былі б немаг...
Бясплатнае электрычнасць: міф ці рэальнасць
Аб тым, як бы атрымліваць «дармовыя» электрычнасць, задумваўся кожны чалавек, будзь то дырэктар завода або радавы гараджанін. Калі зыходзіць з таго, што ў многіх краінах былога Саюза на кватэру і дом прадугледжана ўсяг...
Заўвага (0)
Гэтая артыкул не мае каментароў, будзьце першым!