У Забайкальскім краі, сярод прастораў тайгі, ёсць невялікая чыгуначная станцыя Ерафей Паўлавіч. Далёка не ўсе пасажыры праносяцца міма яе экспрэсаў здагадваюцца, што ў яе назве, як і ў назве аднаго з найбуйнейшы гарадоў Далёкага Усходу - Хабараўска, - ўвекавечана памяць аб знакамітым рускім землепроходце, якога звалі Ерофей Хабаров. Што адкрыў гэты чалавек і ў чым яго заслуга? Вось гэтыя пытанні стануць тэмай нашай размовы.
Гістарычныя звесткі аб яго дзяцінстве вельмі абмежаваныя. Вядома, што нарадзіўся ён і вырас у Усцюгу, а, дасягнуўшы спелых гадоў, пасяліўся ў Сольвычегорске, дзе займаўся саляным промыслам. Але ці то справы не заладзіліся, то маладому хлопцу надакучыла аднастайнае шэрае жыцьцё, а толькі кінуў Ерофей наседжанае месца і адправіўся шукаць прыгоды, а калі атрымаецца, то і шчасце, у далёкія краю, за «Каменны пояс» ― Вялікі Уральскі хрыбет.
Ну, пра шчасце не будзем казаць, а вось прыгоды не прымусілі сябе чакаць. Спачатку на Енісеі, а затым на парослых таежными лясамі берагах Лены вёў новы пасяленец сабаліны промысел. Мех сібірскага звера быў у цане, і паляванне прыносіла ладную прыбытак, але, аднойчы наткнуўшыся ў лесе на саляныя ключы, Хабараў зноў узяўся за звыклая справа ― варэнне солі. Акрамя таго, ён распахал пустуючыя прыбярэжныя лугі і заняўся земляробствам. Справа здавалася верным, бо без хлеба і солі ніхто не мог абысціся...
Аднак будучы землепроходец Ерофей Хабаров на гэты раз памыліўся. Якуцкі ваявода, карыстаючыся бытовавшей ў тыя часы бескантрольнасцю уладаў, адабраў у яго і раллі, і саляную варэнне, і ўвесь сабраны ўраджай ― тры тысячы пудоў хлеба. Самога ж землепашца, паспрабаваў супраціўляцца яго волі, забраў у астрог, дзе ён і знаходзіўся разам з таежными разбойнікамі і душегубами.
Але час, праведзены за кратамі, не прайшло дарма. Ад сваіх сукамернікаў ― людзей бывалых, якія зыходзілі тайгу ўздоўж і папярок, ― ён пачуў апавяданні пра амурскіх землях і іх невычэрпных багаццях. Аб чым марыў у тыя дні Ерофей Хабаров, што ён адкрыў для сябе ў размовах з іншымі арыштантамі ― невядома, але, выйшаўшы на волю, зруйнаваны і не мае за душой ні гроша мужык смела кінуўся ў адчайны прадпрыемства.
Да таго часу, па шчасце, яго крыўдзіцеля ўжо не было ў Якуцку. Ці То сам трапіў за краты, то пайшоў на павышэнне (што больш верагодна), але на яго пасаду быў прызначаны новы ваявода Францбеков. Ён апынуўся чыноўнікам, якія хварэюць не толькі за сваю кішэню, але і за інтарэсы дзяржавы, а таму ахвотна пагадзіўся на прапанову Хабарава адправіць яго з атрадам казакоў на берагі Амура ― адкрываць для Расіі новыя землі і шукаць крыніцы даходу для казны. Больш таго, ваявода даручыў Ерофею падабраць для экспедыцыі падыходных людзей, а самому ўзначаліць атрад.
На гэтым этапе пачаліся першыя складанасці. Многіх казакоў адпужвалі апавяданні спадарожнікаў Паяркава ― землепроходца, перш пабыў у сібірскіх краях, населеных тунгусами, даурами, ачанами і іншымі дзікімі таежными плямёнамі. Занадта вялікі быў рызыка, звязаны з гэтым падарожжам. Паход Ерофея Хабарова апынуўся пад пагрозай. Толькі з вялікай цяжкасцю яму ўдалося набраць восемдзесят чалавек, такіх жа адчайных авантурнікаў, як і ён сам.
Ваявода, чалавек талковы і дальнабачны, даручыў яму не толькі збіраць з сустрэтых на шляху плямёнаў ясак (чынш у выглядзе шкур пушных звяроў), але і скласці апісанне новых зямель, а галоўнае ― нанесці іх на карту. І вось летам 1649 года, адслужыўшы ў Божым храме напутственный малебен і дабраславіць, атрад выступіў з Якуцка.
У XVII стагоддзі адзінымі транспартнымі артэрыямі Сібіры былі ракі, таму падарожжа Ерофея Хабарова і яго смельчакоў пачалося з таго, што, рухаючыся ўверх па Лене, яны дасягнулі вусця яе найбуйнейшага прытоку ― Олекмы. Пераадольваючы яе хуткае працягу і шматлікія парогі, позняй восенню казакі дасягнулі яшчэ адной тайговай ракі ― Тугира, на берагах якой і зазимовали.
У студзені падарожжа працягнулася. Рухаючыся па глыбокім снезе і поцягам перасоўваючы нарты, гружаныя лодкамі і ўсім іншым маёмасцю, экспедыцыя пераадолела Станавы хрыбет. Людзі былі вельмі стомленыя, так як моцныя вятры і завея перашкаджалі цягнуць уверх па схіле цяжкі груз. Але, апынуўшыся на супрацьлеглым баку хрыбта, Хабараў і яго атрад, спусціўшыся па рацэ Урке, дасягнулі мэты падарожжа ― Амура.
Яшчэ у яго верхнім цячэнні казакам сустрэліся паселішчы мясцовых жыхароў ― даураў. Яны ўяўлялі сабой сапраўдныя цытадэлі, акружаныя бярвеністымі сценамі і абнесеныя рвамі. Аднак, да ўсеагульнага здзіўлення, яны былі бязлюднымі. Іх насельнікі беглі, напалоханыя набліжэннем казакоў.
Неўзабаве адбылася першая сустрэча з мясцовым князем. На яе вельмі спадзяваўся Хабараў. Ерафей Паўлавіч праз перакладчыка расказаў аб мэце прыходу атрада і прапанаваў пачаць сумесную гандаль. Яго суразмоўца спачатку ківаў галавой, але патрабаванне плаціць казне ясак сустрэў варожа і, злосна зірнуўшы на Хабарава, сышоў.
У тым жа годзе Хабараў, не рызыкуючы з нешматлікай групай паглыбляцца ў тайгу, вярнуўся ў Якуцк за падмогаю, пакінуўшы на Амуры асноўную частку атрада. Ваявода, з цікавасцю выслухаўшы яго паведамленне аб новых землях і перспектывах, звязаных з імі, отрядил ў яго распараджэнне сто восемдзесят чалавек. Вярнуўшыся да сваіх таварышам, Хабараў знайшоў іх у добрым здароўі, але змучаных пастаяннымі набегамі даураў. Зрэшты, з гэтых сутыкненняў казакі, узброеныя стрэльбамі, заўсёды выходзілі пераможцамі, бо звярталі ва ўцёкі сваіх праціўнікаў, якія не ведалі агнястрэльнай зброі.
Калі адкрыцця Ерофея Хабарова і яго казакоў сталі вядомыя ў Маскве, то цар Аляксей Міхайлавіч загадаў паслаць да яго на дапамогу дадатковыя сілы. Акрамя таго, ён паслаў за Урал гандлёвых людзей з ладным запасам свінцу і пораху. Ужо летам 1651 года уніз па Амуру адправіўся шматлікі і добра ўзброены атрад, якім камандаваў Хабараў. Ерафей Паўлавіч і яго людзі, прыводзячы ў падпарадкаванне даурские плямёны, адпраўлялі ў казну багатую даніну з шкур пушных звяроў.
Але плямёны ачанов, таксама засялялі той край, былі храбрымі і ваяўнічымі. Яны аказалі казакам лютае супраціў і не раз нападалі на іх стаянкі. Аднак перавага агнястрэльнай зброі перад лукамі дзікуноў адбілася і ў гэты раз. Тайговыя жыхары ў паніцы беглі, ледзь пачуўшы стрэлы. Не маючы сіл справіцца з прышэльцамі, яны заклікалі на дапамогу маньчжурскі купцоў, узброеных да таго часу стрэльбамі, але казакі звярнулі ва ўцёкі і гэты атрад.
Нягледзячы на перамогі ў лакальных сутыкненнях і дадатковую дапамогу, дасланую з Якуцка, працягваць далейшы збор ясаку было небяспечна. Ад мясцовых жыхароў удалося даведацца, што рыхтуецца наступ шматлікага маньчжурскага войска, пасланага перашкодзіць пранікненню рускіх у Прыамур'е. Прыйшлося спыніцца на рацэ Зеі і заснаваць там паселішча.
У гэты ж перыяд ўзбунтавалася частка казакоў, якія спрабавалі выйсці з падпарадкавання. І бунт гэты быў вымушаны душыць Ерофей Хабаров. Біяграфія яго ўтрымлівае звесткі і аб гэтым сумным эпізодзе. Пасля яго часта абвінавачвалі ў залішняй жорсткасці. Магчыма, так яно і было, бо гады жыцця Ерофея Хабарова, праведзеныя ў суровых таежных умовах, наклалі свой адбітак на характар і паводзіны гэтага чалавека.
Неўзабаве, па царскага ўказу, было створана Даурское ваяводства, куды накіраваліся спецыяльна прызначаныя чыноўнікі і служылыя людзі. Гэтыя гады ў гісторыі Сібіры адзначыліся вялікім наплывам перасяленцаў, наслышаны аб багацці краю і імкнуліся на берагі Амура. Урад вымушана было заснаваць адмысловую заставу для абмежавання ўезду жадаючых.
Далейшае знаходжанне Хабарава на Амуры было азмрочана падкопамі і інтрыгамі наехавших да таго часу чыноўнікаў. Яны адхілілі яго ад рэальнай улады і нават спрабавалі абвінаваціць у злоўжываннях. Арыштаваны, ён быў дастаўлены ў Маскву. Але скончылася ўсё добра. У сталіцы выдатна ведалі, хто такі Ерофей Хабаров, што ён адкрыў і зрабіў для Расіі, якія яго заслугі. Шчодра узнагародзіўшы, вандроўцы з пашанай адпусцілі дадому. Апраўданы, ён вярнуўся ў Сібір.
Наступныя гады жыцця Ерофея Хабарова не пакінулі слядоў на старонках гісторыі. Дата яго смерці невядомая, роўна як і год нараджэння. Але захаваліся данясенні, у якіх падрабязна апісваліся ўсе землі, далучаныя да Расійскаму дзяржаве, і тыя багацці, якія дараваў краіне Ерофей Хабаров. Што адкрыў гэты чалавек у сваіх падарожжах ― шматкроць апісана даследчыкамі яго жыцця. Імя ж яго захавала для нашчадкаў станцыя Ерафей Паўлавіч і горад Хабараўск.
Article in other languages:
AR: https://tostpost.com/ar/education/5263-erofey-khabarov.html
HI: https://tostpost.com/hi/education/5185-erofey-explorer.html
JA: https://tostpost.com/ja/education/5228-erofey-khabarov-explorer.html
TR: https://tostpost.com/tr/e-itim/9138-rus-ara-t-rmac-erofey-habarov-a-ld-bu-zemleprohodec.html
ZH: https://tostpost.com/zh/education/1930-erofey-khabarov.html
Alin Trodden - аўтар артыкула, рэдактар
"Прывітанне, Я Алін Тродден. Я пішу тэксты, чытаю кнігі і шукаю ўражанні. І я нядрэнна ўмею распавядаць вам пра гэта. Я заўсёды рады ўдзельнічаць у цікавых праектах."
Навіны
Дыяксід крэмнію. Распаўсюджванне ў прыродзе, шляху атрымання, выкарыстанне
Дыяксід крэмнію (хімічная формула: SiO2, кремнезем) – гэта бясколернае крышталічнае, стеклообразное або аморфнае рэчыва. Гэты мінерал ў выглядзе кварцавага пяску шырока ўжываюць у будаўніцтве, у вытворчасці хімічнай прадукцы...
Льготы пры паступленні ў ВНУ ў 2013 годзе: кароткі агляд зменаў
Адным з прыкмет клопату нашай дзяржавы аб моладзі з'яўляюцца льготы пры паступленні ў ВНУ, якія з'явіліся ледзь ці не ў самыя першыя дні існавання дзяржавы. З цягам часу пералік катэгорый абітурыентаў змяняўся, становячыся то кара...
Вялікая Тартария - гісторыя ад Дыянісія Петавиуса
«Вялікая Тартария» - так у сярэднія стагоддзя, а часам і аж да дваццатага стагоддзя, еўрапейцы называлі велізарныя зямлі, пролегавшие ад Урала да Ціхага Акіяна. Па паданнях еўрапейскіх навукоўцаў і гісторыкаў, даследчы...
"Аповесць мінулых гадоў": год стварэння і аўтар
Ужо больш за 900 гадоў расейцы чэрпаюць звесткі аб сваёй гісторыі з знакамітай “Аповесці часовых гадоў”, дакладная дата напісання якой да гэтага часу невядомая. Нямала спрэчак выклікае і пытанне аб аўтарстве гэтага тво...
Асноўныя даты гісторыі Расіі. Значныя даты ў гісторыі Расеі
Расійская Федэрацыя – дзяржава, якое займае першае месца па плошчы тэрыторыі і дзявятае - па колькасці насельніцтва. Гэта краіна, якая прайшла шлях ад разрозненых княстваў да кандыдата ў звышдзяржавы. Як жа праходзіла станаў...
Эрнст Геккель: біяграфія, навуковая дзейнасць. Уклад Геккеля ў біялогію
Прысвяціўшы сваё жыццё вывучэнню жывой прыроды, Эрнст Геккель здзейсніў нямала адкрыццяў і зрабіў вялікі ўклад у навуку. Больш падрабязна аб навуковай дзейнасці вучонага даведайцеся далей у артыкуле.Эрнст Геккель: біяграфіяНямецкі...
Заўвага (0)
Гэтая артыкул не мае каментароў, будзьце першым!