Спартыўная кар'ера і біяграфія Льва Яшына

Футбаліст Леў Яшын – вядомы савецкі спартсмен, які з'яўляўся адным з нешматлікага спісу лепшых галкіпераў дваццатага стагоддзя. Ён станавіўся чэмпіёнам Еўропы і Алімпійскіх гульняў, якія праводзяцца ў 1956 годзе. Яшын таксама меў статус заслужанага майстра спорту Савецкага Саюза.

Узнагароды футбаліста

Апроч гэтага, Леў Іванавіч меў і мноства іншых званняў і дасягненняў, законна заробленых за час свайго жыцця і кар'еры ў спорце. У 1963 годзе яго прызналі ў Еўропе лепшым футбалістам, біяграфія Льва Яшына папоўнілася яшчэ адной узнагародай — яму быў уручаны «Залаты мяч».

У Савецкім Саюзе ён, вядома, заваяваў больш за ўсё ўзнагарод. Футбаліст быў прызнаны чэмпіёнам ўсёй краіны, прычым такое прызнанне ён атрымаў у 1954–1955 гадах, а таксама ў 1959, 1963 і 1957 гадах. Акрамя таго, ён быў ганараваны ўзнагароды і тройчы (1953, 1967, 1970 гг.) стаў уладальнікам Кубка СССР.

Дзяцінства знакамітасці

22 кастрычніка 1929 года ў звычайнай савецкай сям'і нарадзіўся будучы чэмпіён і футбаліст Леў Яшын. Ужо з самага ранняга дзяцінства ў хлопчыка выявілася велізарная любоў да футбола. Цэлымі гадзінамі практычна штодня маленькі Леў ганяў мяч з сябрамі па двары. Аднак гэта прыхільнасць не перашкодзіла яму стаць досыць здольным і працавітым чалавекам, што, магчыма, і дапамагло дасягнуць высокіх паказчыкаў і зарабіць сабе званне лепшага футбаліста не толькі ў роднай краіне, але і ва ўсім свеце.

У часы дзяцінства Яшына футбол быў узведзены ў ранг гераічнага віду спорту. Футбалісты лічыліся зоркамі, а імкненне стаць такім было ў кожнага савецкага хлопчыка. Гэтага ж хацелі Леў Яшын, каманда, з якой ён гуляў у двары, усе яго сябры. Футбол прыцягваў сваёй рамантычнасці.

Больш:

Канкурэнцыя - гэта суперніцтва паміж удзельнікамі рынкавай эканомікі. Віды і функцыі канкурэнцыі

Канкурэнцыя – гэта паняцце, уласцівае рынкавай эканоміцы. Кожны ўдзельнік фінансавых, гандлёвых адносін імкнецца заняць лепшае месца ў той асяроддзі, дзе яму даводзіцца функцыянаваць. Менавіта па гэтай прычыне ўзнікае канкурэнцыя. Барацьба памі...

Палітыка і мараль: суадносіны паняццяў у сучасным грамадстве

 Палітыка і мараль – гэта найбольш складаныя адносіны палітыкі да маральным нормам, прынятым у грамадстве. Абодва гэтыя паняцці ўяўляюць сабой арганізацыйныя і кантрольныя сферы соцыума, аднак, яны функцыянуюць у ім па-рознаму. Мараль закл...

Самая старая котка ў свеце

Самая старая котка на сённяшні дзень – Люсі. Гэта самае звычайнае жывёла нарадзілася ў далёкім 1972 годзе. Калі яе гаспадары даведаліся пра гэта, яны звярнуліся да ветэрынараў. Спецыялісты былі ўражаны станам гэтага жывёльнага. Котка выдатна ел...

Юнацкія гады

Можна сказаць, што прафесійная спартыўная біяграфія Льва Яшына пачалася з юнацкіх гадоў. Даволі працавіты Яшын навучыўся слясарнай справе, пасля чаго пайшоў працаваць на адзін з заводаў, размешчаных у Падмаскоўі. Гэтыя маладыя гады прыпалі на самы разгар Вялікай Айчыннай вайны, таму падлетку прыходзілася працаваць па многу гадзін запар. Але гэта не зламала жадання Яшына стаць сапраўдным футбалістам, адразу пасля заканчэння працы ён з іншымі хлопцамі адпраўляўся на стадыён, дзе трэнер Лариончиков Н. навучаў усіх хлопцаў з завода.

І хоць Леў больш хацеў гуляць нападаючым, трэнер яго чаму-то ўвесь час ставіў на вароты. Яшын з пакораю выконваў яго загады, ды і было немагчыма іх не выконваць, трэнер быў непахісны. Мабыць, Лариончиков ўжо тады зразумеў, у чым скрыты талент Яшына.

Гісторыя Льва Яшына была характэрная і тым, што ўжо ў пятнаццацігадовым узросце ён адзначыўся першай сваёй узнагародай, на заводзе яму выдалі медаль «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945».

Першыя матчы

Пасля службы ў арміі спартыўная біяграфія Льва Яшына працягнулася і стала набіраць абароты. Аднойчы, удзельнічаючы ў якім-небудзь спаборніцтве, будучая футбольная знакамітасць была заўважаная трэнерам Чарнышовым А. І., які займаўся навучаннем моладзевай зборнай «Дынама». Менавіта ў гэтую каманду з самага дзяцінства марыў трапіць Яшын, таму, калі Чарнышоў прапанаваў таму апрабаваць свае сілы ў складзе «Дынама», Леў з радасцю пагадзіўся.

Аднак першы таварыскі матч «Дынама» з камандай «Трактар» з Сталінграда быў для Яшына даволі няўдалым. Ён прапусціў мяч у вароты, пасланы брамнікам каманды суперніка.

У далейшым зноў былі правалы. Так, у 1950 годзе спаборніцтва, што праводзілася на першынство краіны, зноў стаў няўдалым для маладога спартсмена. Прычым гэтак жа, як і ў сітуацыі з сталинградским «Трактарам», Яшын прапусціў гол з-за сутыкнення са сваім паўабаронцам. Скарыстаўшыся гэтым, праціўнікі ўдарылі і забілі мяч у вароты.

Гэтыя паразы сур'ёзна адбіліся на Яшына – з 1950 па 1952 год ён прасядзеў на лаўцы запасных і амаль не паказваўся на полі.

Кар'ера ў хакеі

Адхілены такім чынам ад сваёй каханай гульні, Яшын стаў займацца хакеем з шайбай. Прычым дасягнуў немалога ў гэтым выглядзе спорту. Так, ён заваяваў сабе званне майстра спорту, а таксама атрымаў, удзельнічаючы ў складзе каманды, срэбра і бронзу. Аднойчы яго хакейная каманда нават выйграла Кубак СССР.

У 1954 годзе перад спартсменам быў пастаўлены пытанне аб тым, працягнуць займацца далей хакеем ці вярнуцца ў футбол. Без доўгіх роздумаў Леў Яшын, брамнік тады яшчэ малавядомы, абраў футбол.

Вяртанне ў футбол

Вярнуўшыся ў «Дынама», Яшын не падвёў сваю каманду. З яго дапамогай чатыры разы гэтая каманда станавілася чэмпіёнам Савецкага Саюза за перыяд з 1954 па 1959 года. Усяго толькі два разы «Дынама» саступіла ганаровае месца «Спартаку». За гэты час гульні ў футбол Леў Яшын правёў 326 матчаў. Ён атрымаў 5 залатых медалёў, 5 сярэбраных і адзін бронзавы за ўдзел у чэмпіянатах краіны. Кубак СССР «Дынама» тройчы выйгравала, гэтыя перамогі дасталіся ў тым ліку і дзякуючы дапамозе і выдатнай гульні вялікага футбаліста. 13 разоў Яшына ўносілі ў спіс лепшых спартсменаў Савецкага Саюза, які складаецца з трыццаці трох прозвішчаў.

Міжнароднае прызнанне прыйшло да савецкага спартсмену ў 1954 годзе. ТадыЯшын увайшоў у зборную Савецкага Саюза па футболе, каманда пазмагалася са зборнай Швецыі і перамагла яе з лікам 7:0. Заслуга Яшына была ў гэтым матчы відавочная, праціўнік неаднаразова наносіў удары па варотах зборнай СССР, але Яшын іх прафесійна абараніў.

Шасцідзесятыя гады

У 1962 годзе пасля недоўгачасовага адсутнасці з-за правальнай гульні ў Чылі Леў Іванавіч вярнуўся ў футбол. Гэта адсутнасць у спорце не дало аб сабе ведаць, Яшын быў усё гэтак жа добры. У 1963 годзе ён адыграў у дваццаці сямі матчах, у якіх прапусціў толькі шэсць галоў. І зноў ён дамогся для «Дынама» перамогі ў чэмпіянаце СССР. Матчы Льва Яшына былі ўсё такія ж відовішчныя.

Асабліва знамянальным для Льва Іванавіча Яшына стаў 1963 год. Менавіта тады зборная Савецкага Саюза прыняла ўдзел у матчы, які быў прысвечаны 100-годдзю ангельскага футбола. Самым лепшым спартсменам у футболе ў рамках Еўропы быў прызнаны тады Леў Яшын. "Залаты мяч" – ўзнагарода, якую ён атрымаў той восенню ад французскага спартыўнага выдання.

Характар і здольнасці футбаліста

Пасля гэтага сакрушальнай разгрому шведаў Яшын стаў ганаровым членам зборнай СССР і працягнуў абараняць спартыўны гонар сваёй краіны ў матчах з замежнымі камандамі. Спартыўнае амплуа Льва Яшына і яго характар, несумненна, дапамагалі гэтаму. Як распавядалі сябры Яшына і калегі па спорце, ён быў вельмі спакойным, меў выдатную вытрымку. Яшчэ адной здольнасцю Льва Яшына было ўменне перадаваць гэта спакой і ўпэўненасць іншым чальцам каманды. Якой бы складанай ні была гульня, Яшын выходзіў на поле настолькі упэўненым, што і іншыя футбалісты пранікаліся гэтым і гулялі на поўнай самааддачы.

Гэтыя ўменні спатрэбіліся Яшыну, напрыклад, у матчы, які праводзіцца на Алімпійскіх гульнях. Тады каманда СССР сустрэлася з камандай Югаславіі. Пагодныя ўмовы былі агідныя, але гэта не перашкодзіла Льву Яшыну паспяхова выканаць сваю задачу. Ён праводзіў перахопы мяча, апыняўся заўсёды ў патрэбным месцы. Яго прафесійная інтуіцыя актыўна дапамагала футбалісту вызначыць, які будзе ўдар праціўніка.

Можна сказаць, самым першым савецкі футбаліст стаў выкарыстоўваць прыём укідванні мяча на чужую палову поля з мэтай хуткай атакі сваёй каманды. Вельмі блізка ён ўзаемадзейнічаў з абаронцамі пры гульні. Перад матчамі ім старанна вывучаліся тактыка і стратэгія гульні суперніка, гэта дазваляла яму вызначыць сваё паводзіны на полі.

Як сказаў пра яго Б. Чарльтон, капітан ангельскай каманды: «Яшын падчас сваёй гульні станавіўся не проста галкіперам, а актыўным палявым гульцом».

Апошнія гады

Апошняе выступленне спартсмена ў футболе адбылося 27 мая 1971 года ў Лужніках. Было тады яму сорак два гады. Але скончыўшы са спартовай кар'ерай, Яшын працягнуў працу ў спартыўным камітэце Масквы, пазней атрымаў узнагароды Міжнароднага алімпійскага камітэта і ФІФА.

Біяграфія Льва Яшына складаецца не толькі з футбола. Вельмі любіў савецкі спартсмен рыбалку. Аднак пасля таго як у яго здарыўся інсульт, прыйшлося адмовіцца і ад яе. У 1984 годзе футбалісту ампутавалі нагу, так як у яго стала развівацца гангрэна, аднак Леў Іванавіч усё так жа цікавіўся спортам, у прыватнасці футболам. Памёр Леў Яшын у 1990 годзе ад рака.

Да гэтага часу хлапчукі імкнуцца быць падобнымі на легендарнага брамніка, вывучаюць яго манеру гульні, паводзіны на поле, а простыя аматары футбола пераглядаюць матчы з яго удзелам, цікавяцца не толькі тым, колькі прапусціў Леў Яшын галоў, але і колькі небяспечных мячоў ён адбіў пры нападзе суперніка. Памяць аб вялікім савецкім футбалісце назаўжды застанецца ў гісторыі сусветнага футбола.