Працяг «Консуэло»: «Графіня Рудольштадт»

У канцы свайго рамана «Консуэло» Жорж Санд зрабіла геніяльны па тых часах рэкламны ход. Яна напісала пра тое, што любы жадаючы даведацца пра далейшы лёс гераіні, а таксама тое, што сучилось з графам Альбертам пасля яго смерці, можа не гадаць на кававай гушчы, а проста прачытаць наступны раман пад назвай «Графіня Рудольштадт». Для тых, хто трохі прызабыў змест, нагадаем, што ў канцы першай кнігі Консуэло таемна абвянчалася з графам Альбертам, пасля чаго той памёр, а новаспечаная ўдава, пакляўшыся захоўваць у таямніцы абставіны свайго шлюбу, адправілася, як сказалі б цяпер, працягваць сваю музычную кар'еру.

«Графіня Рудольштадт» - кніга даволі аб'ёмная, хоць і менш, чым «Консуэло», але чытаць яе прыйдзецца даволі доўга. Да таго ж яна моцна перагружаная філасофскімі развагамі на тэму дабра і зла, і шмат старонак у ёй нададзена масонскому руху. І вылучыць з гэтага мора інфармацыі любоўную лінію, якая і цікавіць большасць чытачоў, даволі праблематычна. Так што тым, каму цікавы сам сюжэт, а не шматлікія адступлення ад яго, мы прапануем прачытаць яго скарочаны варыянт.

Кароткае змест

«Графіня Рудольштадт» пачынаецца з выступу Консуэло ў Берлінскай оперы. Да яе хінецца, у першую чаргу, кароль Фрыдрых, ну а за ім і публіка. Усё было б проста цудоўна, але нашу гераіню пастаянна перасьледуе прывід яе нябожчыка мужа. Ён мільгае ў палацы, прабіраецца ў тэатр падчас выступу, даводзячы спявачку да нервовага зрыву. Будучы ў дрэнным самаадчуванні, яна атрымлівае ліст ад свайго сябра барона фон Тренка, які просіць яе перадаць вестачку ад яго сваёй каханай – сястры караля Фрыдрыха прынцэсе Амаліі. Верная дружбе, Консуэло прыходзіць да прынцэсе і атрымлівае ад той запрашэнне на сяброўскі «міжсабойчык». Падчас прыемнага вячэры ў цеснай і цёплай кампаніі яна з здзіўленнем пазнае ад прынцэсы, што яе таямніца зусім не такая ўжо і таемная, як ёй здавалася. Прысутны пры смерць Альберта доктар прагаварыўся аб шлюбе, і прынцэса ў курсе, што з ёй за сталом сядзіць не простая спявачка Порпорина, а графіня Рудольштадт.

Больш:

«Чароўная лямпа Аладзіну»: ўспамінаем вядомую казку

«Чароўнае лямпа Аладзіну» - адна з самых вядомых казак цыклу «Тысяча і адна ноч». Між іншым, на самай справе, у зборніку яна называецца «Аладзіна і чароўная лямпа». Але ў 1966 годзе ў Савецкім Саюзе з'явіўся выдатн...

Паэма «Чорны чалавек», Ясенін. Аналіз душы пакалення

У студзеньскім нумары часопіса «Новы свет» у 1926 годзе з'явілася ашаламляльная публікацыя: «С. Ясенін. «Чорны чалавек». Тэкст паэмы вырабляў асабліва моцнае ўражанне на фоне нядаўняй трагічнай смерці маладога паэта (як ...

Велімір Хлебнікаў: біяграфія, цікавыя факты з жыцця, фота

Біяграфія Веліміра Хлебнікава дзівіць і здзіўляе, бо як адзін чалавек змог за сваё нядоўгае жыццё літаральна змяніць гісторыю. Цяпер пра гэта паэта і пісьменніка гавораць, пішуць кнігі, здымаюць кіно. І толькі малая крыха людзей знаёмая з сапраўднай ...

Кароль Фрыдрых даведаўся аб гэтай прыватнай сустрэчы і захацеў выведаць у нашай гераіні падрабязнасці, а атрымаўшы цвёрды адмову, вырашыў справу проста – пасадзіў Консуэло ў турму і забыўся пра яе. Але графіня Рудольштадт не засталася без дапамогі – яе выручыў са зняволення таямнічы незнаёмы, асобы якога яна так і не бачыла, так як яно ўвесь час было прыкрыта маскай. Юная дзяўчына, таямнічы збаўца... ну як тут можна ўтрымацца і не закахацца? Вось і Консуэло не выстаяла – аддала сваё сэрца незнаёмца ў масцы.

Праз даволі кароткі час пасля ўцёкаў да яе даводзяць інфармацыю аб тым, што яна зусім не ўдава, і яе муж жывы. Справа ў тым, што граф зусім не памёр, а запаў у летаргічны сон, які прысутнічаў пры гэтай падзеі невуцкі медык прыняў за смерць. Маці Альберта, якая ведала, што сын атрымаў у спадчыну схільнасць да летаргіі ад яе, таемна выкрала сына і тым самым выратавала яму жыццё. Чаму таемна? Ды справа ў тым, што старэйшая графіня Рудольштадт афіцыйна даўно лічылася памерлай, хоць на самай справе не толькі цалкам здравствовала, але і займала даволі высокі пост у масонскай ложы. Консуэло, пагаварыўшы са свякрухай, і даведаўшыся ад яе, што Альберт варта практычна на чале ложы, таксама вырашае далучыцца да масонства і забыць аб сваёй злачыннай закаханасці, застаўшыся вернай жонкай.

Але хіба можа граф, які высакародны і вялікадушны, прыняць ад жонкі такую ахвяру? Ні ў якім выпадку – ён дае жонцы поўную свабоду дзеянняў і любові. Разъедаемая супярэчлівымі пачуццямі, небарака кідаецца паміж абавязкам і каханнем, але тут сам лёс прыходзіць да яе на выручку. Таямнічы незнаёмец здымае маску і… аказваецца Альбертам. Яна закахалася ў свайго законнага мужа. Здавалася б, на гэтым можна ставіць кропку, але не такая Жорж Санд. Шчаслівае заканчэнне рамана – гэта занадта прэсна і сумна, бо не могуць спявачка і арыстакрат з узнёслай душой жыць спакойна ў сваім старажытным замку. Альберт вырашае абвясціць аб тым, што ён жывы, і гэта яго рашэнне заканчваецца вельмі сумна.

Эпілог

Наша графіня Рудольштадт губляе голас, даведаўшыся аб тым, што яе мужа не прызналі графам, а самазванцам, і пасадзілі ў турму. Далейшы яе лёс, па словах аўтара, губляецца ў змроку невядомасці. Аднак да чытача ўсё ж даносяць адгалоскі лёсу герояў. Ён, маецца на ўвазе чытач, сустракае на старонцы кнігі шматдзетную вандроўную сям'ю, на чале якой стаіць святы пустэльнік. Старца суправаджае жонка, якую навакольныя сяляне называюць «Цыганкай-утешительницей», і з імі амаль пастаянна знаходзіцца паўвар'ят стары Зденко. Усё сыходзіцца – гэта і ёсць Консуэло са сваім каханым мужам. Яны шчаслівыя, блукаючы з вёскі ў вёску, акружаныя клопатам і любоўю мясцовых сялян.