Биндюжник - хто гэта? Пры чым тут Косця-морячок і Адэса?

Кожны глядзеў фільм «Два байца», напэўна, запомніў песню пра Косцю-марака. І ўсё памятаюць фразу: «І ўсё біндзюжнік ўставалі…» А биндюжник - хто гэта? І якое дачыненне гэтыя людзі маюць да піўной, Адэсе і маракам? Давайце разбярэмся.

Зазірнем у слоўнік

Да прыкладу, слоўнік Даля не скажа дакладна, якое значэнне слова «биндюжник». Аднак дае дакладнае азначэнне слову «биндюх». Яно азначае вялікую калёсы, якая магла перавозіць да ста пудоў грузу. Па-іншаму яе яшчэ часцяком называлі рыдван або проста фурманка. Ад гэтага слова і адбыўся биндюжник. Хто гэта? Ды гэта звычайны рамізнік, які кіраваў у дзевятнаццатым стагоддзі вялікімі телегами і займаўся перавозкай цяжкіх і габарытных грузаў.

Чаму ў Адэсе?

Чаму ў песні згадваецца менавіта горад Адэса? Як кажуць гісторыкі, у тыя часы менавіта гэты горад рабіў самы вялікі тавараабарот. Марскі порт Адэсы лічыўся самым буйным ва ўсёй Расіі. Па падліках спецыялістаў, Адэскі порт апярэджваў гавань Санкт-Пецярбурга па перавозках грузаў у два разы.

Усе суда, якія прыбывалі ў Адэсу, неабходна было разгружаць і загружаць у рэкордныя тэрміны, бо на парозе ўжо з'яўляўся іншы карабель. Менавіта для таго, каб справіцца з такім велізарным патокам перавозак, і патрэбен быў биндюжник. Хто гэта для партовага горада? Як тады лічылі, гэта самы галоўны памочнік, часам нават збаўца, які забяспечвае хуткую разгрузку і загрузку тавараў на судна.

Тавары з караблёў, вядома ж, зносілі і заносілі грузчыкі. Але іх працы было зусім недастаткова. Вялізныя кучы тавараў, якія грувасціліся на партовай прыстані, трэба было вельмі хутка даставіць па месцах прызначэння. Вось тут-то ў справу і ўступалі біндзюжнік.

Больш:

Нервовы імпульс, яго пераўтварэнне і механізм перадачы

Нервовая сістэма чалавека выступае своеасаблівым каардынатарам у нашым арганізме. Яна перадае каманды ад мозгу мускулатуры, органаў, тканін і апрацоўвае сігналы, якія ідуць ад іх. У якасці своеасаблівага носьбіта дадзеных выкарыстоўваецца нервовы імп...

Куды паступаць пасля 11 класа? Якую выбраць прафесію?

Пры выбары сваёй будучай прафесіі не варта абапірацца на чые-то рэкамендацыі і парады, тым больш не трэба падпарадкоўвацца сваім бацькам, якія даволі часта вырашаюць без вас самастойна, куды паступіць пасля 11 класа. Варта задумацца, наколькі паспяхо...

Крывяносная сістэма жывёл, як вынік эвалюцыйнага развіцця свету

Крывяносная сістэма жывёл прайшла доўгі шлях фарміравання ў ходзе эвалюцыйнага развіцця свету. Яна ўтварылася на месцы рудыментарных частак першаснай паражніны цела, якая ў вышэйшых жывёл была выцесненая целломом, або другаснай паражніной цела. У пра...

У той час лічылася, што адэскія біндзюжнік – гэта людзі адной з паважаных і запатрабаваных прафесій. З самага ранняга раніцы і да заходу сонца яны працавалі, даводзячы да знямогі сябе і сваіх коней. Для калёс спецыяльна выбіраліся выключна цяжкія, жылістыя і магутныя коні, здольныя прапрацаваць паўнавартасны дзень.

Дальнабойнікі 19 стагоддзя

Калі задаць пытанне гісторыкам: «Биндюжник - хто гэта?» - то, напэўна, многія адкажуць, што гэта дальнабойнікі дзевятнаццатага стагоддзя. Прычым трэба адзначыць, што абы-каго не бралі на такую працу. Пры наборы заўсёды прад'яўляліся асаблівыя патрабаванні:

• Падвышаная трываласць.
• Добрая фізічная форма.
• Наяўнасць пэўных навыкаў працы з коньмі і «транспартам».
• Высокі рост (гэта трэба было для таго, каб знізіць працэнт прыкладаемых падчас працы намаганняў).

Попыт на паслугі

У Адэсе ў той час адзначаўся павышаны попыт на транспартныя паслугі. Асабліва ў часы пшанічнага буму, калі пачынаўся збор ўраджаю і патрабавалася перавезці вялікая колькасць грузу. Трэба адзначыць, што ў горад дапускаліся (з «грузавых транспартнікаў») толькі адэскія біндзюжнік. Улады імкнуліся абмежаваць колькасць калёс і, такім чынам, коней на вуліцах горада. Нікому не хацелася, каб Адэса патанула ў кучы конскага гною. Так як большасць вуліц былі даволі вузкімі, біндзюжнік мелі спецыяльны транспарт – доўгія і ёмістыя фуры. Яны маглі правезці груз бесперашкодна па вузкіх дарогах і пры гэтым вытрымлівалі вялікую нагрузку.

Трэба сказаць, што кошт працы биндюжников была дастаткова высокая. Вядома, у ціхае час, калі пшанічны бум заканчваўся, праца кіпела па звычайнай цане. Але вось у момант попыту цана перавозкі за чвэрць пшаніцы даходзіла да сямідзесяці пяці капеек. Калі ўявіць, што ў фуру магло змясціцца да дваццаці пяці чвэрцяў пшаніцы, то сума за адну перавозку атрымлівалася даволі вялікая.

А калі заканчваўся сезон, то ўсё біндзюжнік адпраўляліся адпачываць. Куды? Вядома ж, у піўную. Вось адсюль і маракі ў песні, і біндзюжнік, і піўная.