Навошта могуць спатрэбіцца атамныя авіяносцы Расеі?

На працягу дваццатага стагоддзя авианесущие караблі былі сімвалам агрэсіі, не заўсёды пераходзячай у ваенны канфлікт і якая складаецца часам у дэманстрацыі сілы. Так вулічны рабаўнік, трымаючы ў правай руцэ важкі ломік, а ў левай цэгла, ветліва прапануе купіць апошні за круглую суму.

Змест магутных ваенна-марскіх сіл бедным дзяржавам не па кішэні. Кошт авіяносца сёння ў супастаўных цэнах складае 10-15 млрд. даляраў, а яго пабудова цягне за сабой дадатковыя бюджэтныя выдаткі на падтрыманне тэхнічнага стану і баяздольнасці, штогод параўнальныя з гэтай сумай. Нездарма кажуць, што лепшы спосаб, каб спустошыць ворага - гэта падарыць яму магутны ваенны карабель.

Паспяховае правядзенне ваенных аперацый вельмі цяжка без дасягнення панавання ў паветры. Вайны пасляваенных дзесяцігоддзяў (Карэя, В'етнам, Фолкленды) не абыходзіліся без курсуюць зблізку агменю канфлікту плывучых авіябаз, якія забяспечваюць прысутнасць у паветранай прасторы сотняў самалётаў.

Спрэчкі аб тым, наколькі неабходныя авіяносцы Расіі, працягваюцца яшчэ з савецкіх часоў. Апаненты ў іх дзеляцца на дзве асноўныя групы, умоўна званыя «галубамі» і «ястрабы». Першыя выступаюць за прынцып дастатковасці, то ёсць мінімізацыі ваенных выдаткаў, а другія – за адэкватны і практычна сіметрычны адказ на любы выклік.

Савецкая эканоміка па сваёй эфектыўнасці не вытрымлівала спаборніцтвы з вытворчымі магутнасцямі галоўнага канкурэнта, ЗША, таму пабудова дзясяткі атамных авіяносцаў не адбылася. У 70-я гады кожны з гэтых авианесущих караблёў каштаваў амэрыканскім падаткаплатнікам прыкладна ў мільярд даляраў. Тым не менш, на працягу 80-х гадоў у Мікалаеве былі закладзены цяжкія крэйсеры «Вараг» і «Тбілісі», здольныя прымаць на свае палётныя палубы па паўсотні сучасных шматмэтавых звышгукавых самалётаў, не якія саступаюць па тэхнічных характарыстыках «Хорнетам» і F-16, не кажучы ўжо пра «Томкэтах» і «Фантомах». Пасля распаду СССР паўстала пытанне аб тым, ці патрэбныя гэтыя авіяносцы Расеі і, наогул, што з імі рабіць.

Было прынята саламонава рашэнне. Які ўвайшоў у строй карабель «Тбілісі» камандаванне Чарнаморскага флоту паспела перавесці на Паўночны флот, дзе ён паспяхова нясе баявую службу пад назвай «Адмірал Кузняцоў», а недабудаваны «Вараг» застаўся іржавець на мікалаеўскіх верфях, пакуль яго не прадалі Кітаю па цане металалому.

Больш:

Віды дзелавога зносін

 Дзелавое зносіны ўяўляе сабой тып зносін, мэтай якога з'яўляецца ўзаемаабмен інфармацыяй паміж існуючымі або патэнцыяльнымі партнёрамі. Падчас дзелавога зносін вырашаюцца важныя пытанні, ставяцца і дасягаюцца мэты, набываюцца асобасныя і дзелав...

Ўнутраная норма рэнтабельнасці - найважнейшы паказчык эфектыўнасці інвестыцый.

Прыняцце любога рашэння ў дачыненні да інвестыцый абавязкова спалучана з ацэнкай эфектыўнасці. Гэта зразумела, так як неабходна вызначыць тыя крытэры, якія дазволяць выбраць самыя прыбытковыя праекты. Часцей за ўсё інвестарамі выкарыстоўваецца сістэм...

Сістэмны падыход у менеджменце

Сістэмны падыход у менеджменце ўяўляе сабой спосаб мыслення па адносінах да кіравання і арганізацыі. Яго нельга блытаць з наборам розных прынцыпаў дзеяння для кіраўніцкага апарату. Упершыню прымяненне гэтага інструмента кіравання адзначана ў канцы 50...

Разруха і поўны эканамічны заняпад дзевяностых гадоў наводзілі на думку заходніх аналітыкаў аб тым, што Расея больш не зможа прэтэндаваць на ролю звышдзяржавы. Цалкам магчымым здаваўся сцэнар падзелу краіны і ўстанаўлення над ёй поўнага кантролю. Аднак у нейкі момант усё пайшло не па плане. Што называецца, недаглядзеў…

Расплаціўшыся з вонкавымі пазыкамі і зрабіўшы высновы аб небяспецы наплевательского адносіны да бяспекі на прыкладзе іншых дзяржаў, кіраўніцтва краіны прынялося умацоўваць абараназдольнасць, не пакідаючы без увагі і ВМФ Расеі. Авіяносцы на першым этапе будаваць не збіраліся, робячы ўпор на галоўную ўдарную сілу - падводны флот.

Тым часам ваенныя дактрыны многіх дзяржаў істотна змяніліся. Кітай і Індыя - краіны, якія ніхто не можа папракнуць у неоколониализме - тым не менш, пачалі прыкладаць намаганні па стварэнні ўласных паўнавартасных флатоў з паветранай падтрымкай. Італія і Іспанія таксама займелі, хай і невялікія, але авіяносцы. Паўнавартасным караблём гэтага класа, прычым з атамнай энергоустановкой, валодае Францыя. Навошта трэба такое ўзбраенне краінам, якія не імкнуцца да вайсковага захопу чужых тэрыторый і могуць спатрэбіцца авіяносцы Расеі?

Пытанне хутчэй рытарычнае. На далёкае ад нашых берагоў саюзная дзяржава цяжка аказваць ваеннае ціск, калі ў яго берагоў з'явяцца авіяносцы Расіі. Акрамя падтрымання ваеннага парытэту ў любой звышдзяржавы існуюць эканамічныя інтарэсы, неабходнасць адстойваць якія можа паўстаць у тых рэгіёнах, аб якіх сёння інфармацыйныя парталы і не ўспамінаюць. Ўладанне паўнавартасным флотам, здольным вырашаць любыя баявыя задачы ў аддаленых кропках - пытанне не толькі нацыянальнага прэстыжу і ваеннай неабходнасці, але і эканамічнай мэтазгоднасці.

Па ўсёй бачнасці, новыя авіяносцы ВМФ Расіі атрымае, аднак чакаць гэтага падзеі ў бліжэйшы дзесяцігоддзе не варта. Карабель гэтага класа не толькі абыходзіцца дорага  сам па сабе, яму патрэбна адпаведная інфраструктура. Будавацца будуць, хутчэй за ўсё, паўнавартасныя авианесущие караблі, з ядзернай энергетычнай устаноўкай, водазмяшчэннем звыш 100 тыс. т, практычна неабмежаваным радыусам дзеяння і працяглай аўтаномнасцю. Магчыма, іх будзе менш, чым у ЗША, але цалкам дастаткова, каб саюзнікі Расеі нікога не баяліся.