Пяткевіч Тамара Уладзіславаўна: біяграфія, фота, сын

Пяткевіч Тамара Уладзіславаўна – вядомая і таленавітая акторка, тэатразнавец і празаік. Яе лёс трагічная і складаная, але яна ўсё-ткі змагла выстаяць і не зламацца.

Біяграфія

Пяткевіч Тамара нарадзілася 29 сакавіка 1920 года ў расійскім Петраградзе. Дадзеных пра маці дзяўчыны няма ніякіх. Бацька будучай пісьменніцы-мемуаристки быў доўгі час членам ВКП, але нават нягледзячы на тое, што ён праслужыў 19 гадоў шчыра і праўдзіва партыі, ужо ў 1937 годзе Уладзіслаў Іосіфавіч быў арыштаваны.

Першыя дзіцячыя ўспаміны дзяўчынкі аб кватэры, дзе яна жыла са сваімі бацькамі: яна была вялікай, шмат пакояў, у якіх заўсёды панаваў парадак і цішыня. Але аднойчы сярод ночы яе разбудзіў нейкі шум, і ёй паведамілі, што яе бацьку арыштавалі. У гэтым жа 1937 годзе Пяткевіча Уладзіслава Іосіфавіча расстралялі.

Да гэтага часу Тамара ўжо хадзіла ў школу № 182. Але ўсё вакол рэзка змянілася. Яе з-за арышту бацьку выключылі з камсамола. Але Тамара спрабавала вытрымаць гэта выпрабаванне. Яна паспяхова скончыла школу і ў 1938 годзе паступае ў інстытут замежных моў, выбраўшы факультэт англійскай мовы. Але многія студэнты, ведаючы аб тым, што яна-дачка ворага народа, ставіліся да яе насцярожана і нават варожа.

Асабістая жыццё

У снежні 1940 года Пяткевіч Тамара выходзіць замуж. Са сваім мужам Эрыкам яна знаёмая ўжо даўно. Іх знаёмства адбылося ў «Крыжах», куды яна насіла пасылкі свайму бацьку. Туды ж прыязджаў і Эрык са сваёй маці. Яго бацька таксама быў «ворагам народа». Пасля гэтага варта доўгая перапіска. Разумеючы, што гэта яе адзіны блізкі чалавек, яна збліжаецца з Эрыкам. Пачуцці перапаўняюць дзяўчыну.

У гэты ж час варта і першая спасылка, якая прымушае з'ехаць з роднага горада ў Фрунзе, дзе ў той час жыў яе муж. Але свякроў і ўсе сваякі сустрэлі яе варожа. Пазней дзяўчына пазнае, што ў мужа была ўвесь гэты час яшчэ і палюбоўніца. Пазней, ужо ў лагерах, яна будзе чытаць яго паказанні, калі ён будзе паведамляць аб тым, што яна вяла антысавецкія размовы. А потым яна яшчэ даведаецца, што яе муж, які таксама быў арыштаваны, аддаў яе і другі раз, ажаніўшыся на начальніцы санітарнай часткі, ён змог уладкавацца працаваць лекарам.

Па Фрунзе яна ўладкавалася працаваць у тэатр мастаком, а затым у 1942 годзе, вырашыўшы працягнуць сваю адукацыю, паступае ў медыцынскі інстытут. Яна старалася працаваць, каб яе сям'я ні ў чым не мела патрэбу, але шчасце аказалася хісткім. Скончыць яго яна так і не змагла.

Больш:

Канкурэнцыя - гэта суперніцтва паміж удзельнікамі рынкавай эканомікі. Віды і функцыі канкурэнцыі

Канкурэнцыя – гэта паняцце, уласцівае рынкавай эканоміцы. Кожны ўдзельнік фінансавых, гандлёвых адносін імкнецца заняць лепшае месца ў той асяроддзі, дзе яму даводзіцца функцыянаваць. Менавіта па гэтай прычыне ўзнікае канкурэнцыя. Барацьба памі...

Палітыка і мараль: суадносіны паняццяў у сучасным грамадстве

 Палітыка і мараль – гэта найбольш складаныя адносіны палітыкі да маральным нормам, прынятым у грамадстве. Абодва гэтыя паняцці ўяўляюць сабой арганізацыйныя і кантрольныя сферы соцыума, аднак, яны функцыянуюць у ім па-рознаму. Мараль закл...

Самая старая котка ў свеце

Самая старая котка на сённяшні дзень – Люсі. Гэта самае звычайнае жывёла нарадзілася ў далёкім 1972 годзе. Калі яе гаспадары даведаліся пра гэта, яны звярнуліся да ветэрынараў. Спецыялісты былі ўражаны станам гэтага жывёльнага. Котка выдатна ел...

Арышт

У студзені 1943 года Пяткевіч Тамара Уладзіславаўна разам са сваім мужам была арыштаваная. Яе асудзілі па артыкуле 58 за контррэвалюцыйную дзейнасць. На той момант будучай пісьменніцы было ўсяго толькі дваццаць два гады.

Суд прысудзіў Пяткевіч Тамару да сямі гадоў зняволення, канфіскацыі маёмасці і трох гадоў адмовы ў грамадзянскіх правах чалавека. Свякроў, якая носіць перадачы свайму сыну, аб дзяўчыне нават не ўспамінала. Многія сябры здрадзілі або адмовіліся ад яе. Дзяўчына з цяжкасцю пераносіць ўвесь жах допытаў, але яшчэ страшней для яе адзінота. Яна ўжо ведае, што мама і сястры, якія засталіся ў блакадным Ленінградзе, загінулі. Цяпер у яе нікога не засталося.

Лагера

Адбываць пакаранне яна павінна была ў Кіргізіі. Як успамінае сама Пяткевіч Тамара, яе пешым этапам адпраўляюць у Джангиджирский жаночы лагер. Прыйшлося ісці шэсцьдзесят кіламетраў. А затым рушыў услед вашывы барак і праца да ўпаду. Жыла ў лагеры надгаладзь, нават бурда ў цынкавай баку не магла здаволіць голад. Маладая і прыгожая дзяўчына паступова ператваралася ў жывы шкілет.

Пасля гэтага рушылі ўслед і іншыя лагеры. Напрыклад, у Комі у Паўночным чыгуначным лагеры. Неўзабаве яе перавялі ў лагер «Свецік», які знаходзіўся недалёка ад Урдома. З раніцы да вечара жанчыны ў гэтым лагеры валілі лес, таму смяротнасць была высокая. Якім-то цудам Тамара Пяткевіч, біяграфія якой трагічная і складаная, выжыла.

Яе неўзабаве ўзялі ў лазарэт медсястрой. А даведаўшыся, што яна гуляла ў тэатры, узялі ў агитбригаду. Гэта і выратавала ёй жыццё. Яна разам з іншымі зняволенымі, таксама ўдзельнікамі тэатральнай агітбрыгады, ездзіла па ўсёй рэспубліцы. Сустрэла яна тут і сваю сапраўдную любоў - Мікалая. Ён таксама ўваходзіў у гэты тэатральны калектыў.

Усе вакол змянілася, набывала для дзяўчыны іншы сэнс і значэнне. Але і Мікалай памёр, а маленькай і худзенькай Тамары ўдалося дамагчыся, каб яго не пахавалі ў «Свальной яме для зняволеных», а была асобная магіла, куды можна было б прыйсці. І толькі 30 студзеня 1950 года скончыўся і яе лагерны тэрмін.

Сын

Пяткевіч Тамара, фота якой ёсць у дадзенай артыкуле, знаходзячыся ў зняволенні, нарадзіла сына. Але яго тут жа забралі. Яна потым успамінала, што ў 1945 годзе ў Межоге, дзе яна знаходзілася падчас родаў, у дзіцячым прыёмніку яе пускалі да сына, каб пакарміць яго. Але каб падоўжыць хвіліны знаходжання з ім, дзяўчына кожны раз спрабавала знайсці якія-небудзь спосабы, нават часам даводзілася прыніжацца. І ўсё толькі дзеля таго, каб на некалькі хвілін даўжэй патрымаць яго на руках.

Але ледзь дзіцяці споўніўся год, як яго павезлі на волю. Вядома, што Юра, сын Тамары Пяткевіч, быў усыноўлены. Як толькіяе тэрмін зняволення быў скончаны, яна адразу ж едзе ў Вельск, дзе тады знаходзіўся яе сын. Але дзіцяці вярнуць немагчыма. Нават суд прызнае, што хлопчык знаходзіцца ў нармальнай сям'і, а ў Тамары Уладзіміраўны няма ні прапіскі, ні заробку.

Гады праходзяць, пакуль яна імкнецца ўладкавацца на працу. Ніхто не жадае браць былую складзеную. А ў гэты час прыёмная сям'я з'язджае з Вельска. І пачынаюцца пошукі. Калі яна знайшла хлопчыка, той таго ўжо ішоў адзінаццаты год. І доўгачаканая сустрэча адбылася: хлопчыка падвялі да маці, якую прадставілі як цётку Тамару, але Юра не жадаў ісці да чужой цётцы. Так адбылася яшчэ адна страта ў жыцці вядомай пісьменьніцы.

Творчасць

Яшчэ у лагеры Пяткевіч Тамара пачала гуляць у спектаклях, якія ставіў рэжысёр Аляксандр Гавронский. Так пачалася яе тэатральная кар'ера. Пасля вызвалення Тамара Уладзіміраўна не магла вярнуцца ў родны горад з-за 39-га артыкула, якая была ўпісана ў яе пашпарт. Таму яна ўладкавалася ў драматычны тэатр Щадринска.

Пасля рэабілітацыі яна ў 1959 годзе вярнулася ў Ленінград, дзе яе ніхто не чакаў. Але Тамара Уладзіміраўна паступіла ў інстытут тэатра, музыкі і кінематографа, выбраўшы тэатральны факультэт. Скончыўшы яго ў 1967 годзе, паступіла на працу ў Дом мастацкай самадзейнасці.

У 1993 годзе яна змагла апублікаваць сваю першую кнігу пра жыццё зняволеных. Гэтая кніга была высока ацэненая. Па яе сюжэце быў зняты дакументальны фільм. Неўзабаве пасля гэтага яе не толькі прынялі ў Саюз пісьменнікаў, але і была выдадзена другая кніга, у якой яна распавяла пра свайго жыцця ў лагеры.