Аналіз верша Някрасава "Муза". Вобраз музы Някрасава

Мікалай Някрасаў - гэта чалавек, значэнне якога цяжка недаацаніць. Руская літаратура і грамадская думка выглядаюць зусім па-рознаму, калі паглядзець на іх з двух часовых кропак, якія вызначаюць даты яго прыходу і сыходу з іх. Аналіз верша "Муза" дае нам ключ да больш глыбокага разумення творчасці гэтага аўтара.

Паэт і грамадзянін

Творчасць Мікалая Аляксеевіча Някрасава адкрыла новую эпоху ў развіцці рускай літаратуры дзевятнаццатага стагоддзя. Някрасаў пазначыў цэлы шэраг сэнсавых накірункаў, якіх да яго проста не было. Паэт быў адным з першых, хто змог звярнуць увагу свайго чытача ў бок простага рускага працаўніка. Яго паэзія прасякнута яркім грамадзянскім пачуццём. Для больш глыбокага разумення творчага метаду паэта лепш за ўсё прааналізаваць некаторыя яго творы, якія прынята лічыць ключавымі. Да такіх, безумоўна, адносіцца верш Някрасава "Муза", датаваны 1852 годам. У пэўным сэнсе ён з'яўляецца праграмным. У гэтым раннім творы ўпершыню пазначаныя вобразы і сэнсы, якія пройдуць праз усё наступнае творчасць паэта.

Аналіз верша Някрасава "Муза"

У гэтым прасторным тэксце паэт разважае пра крыніцы натхнення і творчасці. Тут выразна пазначаныя два процілеглых пачатку, да якіх імкнецца натхненне паэта - памкненне ў завоблачныя высі і спачуванне простым сціплым людзям, якія далёкія ад нябесных сфер. І лірычны герой верша ад імя паэта робіць свой канчатковы выбар у карысць тых, хто мае патрэбу ў яго песнях на зямлі. Вобраз Музы Някрасава паўстае ў яго вершы ў выглядзе "... вечна плача і незразумелай панны". Вдохновляемый ёю паэт непадзельна акунаецца ў вір і кіпенне зямных запалу. Ён знаходзіць сваё пакліканне ў тым, каб у першую чаргу быць пачутым зямнымі людзьмі, а не завоблачнымі анёламі. Погляд скрозь гэтую алегорыю на ўсё наступнае творчасць паэта цалкам пацвярджае зроблены ім у маладосці выбар.

Скрозь гады прац пазбаўленняў

Патрабавальны аналіз верша Някрасава "Муза" дазваляе зрабіць выснову аб тым, што твор гэта было досыць традыцыйна па форме і залішне прэтэнцыёзна па змесце. Але падобны выснова будзе беспадстаўным. Пры ўсёй наіўнасці сваіх паэтычных дэкларацый вернасць ім Някрасаў пранёс праз усё сваё жыццё. А была яна вельмі нялёгкай. Шлях да дабрабыту і вядомасці ляжаў праз доўгія гады ўпартай працы і існавання на мяжы галечы. На працягу многіх гадоў паэт нічым асаблівым не вылучаўся на фоне тых людзей, якім былі адрасаваныя яго вершы. Уласна, усю гэтую зямную колазварот і адлюстраваў у сваім раннім вершы "Муза" Някрасаў. Аналіз тэксту гэтага твора дазваляе зразумець, з якіх крыніц чэрпаў ён сваё натхненне. Паэт прызнае над сабой уладу толькі адной музы - "Сумнай спадарожніцы сумных беднякоў, народжаных для працы, пакуты і кайданоў". Варта разумець, што такі выбар быў досыць незвычайным і нават выклікаюць. Ён супярэчыў агульнапрынятаму меркаванню аб элітарным прызначэнні паэтычнага творчасці.

Стылістычныя асаблівасці новай паэзіі

Аналіз верша Някрасава "Муза" сведчыць аб маральным і эстэтычным выбары, які зрабіў паэт. Ужо ў гэтым творы выразна пазначаны кола вобразаў і тым, якім аўтар мае намер прысвяціць усё сваё будучыню творчасць. Пры гэтым само верш напісана досыць традыцыйным мовай. Але справа тут у тым, што далейшае рух у абраным кірунку патрабавала новых выразных магчымасцяў. Бессэнсоўна было пісаць аб прыгонных сялянах мовай салоннай паэзіі. І Мікалай Някрасаў апынуўся на вышыні абранай місіі. Ён увёў у рускую літаратуру цэлыя лексічныя пласты, якіх да яго ў літаратурным рускай мове практычна не было. Вобразная паэтычная сістэма Мікалая Някрасава апынулася ярка індывідуальнай. Яго непаўторны стыль спарадзіў мноства паслядоўнікаў і пераймальнікаў.

Спявак працоўнага народа

Паэт Мікалай Аляксеевіч Някрасаў вывеў у сваёй творчасці такую галерэю вобразаў, з'яўленне якіх яшчэ зусім нядаўна немагчыма было ўявіць. Прыгонныя сяляне калі і з'яўляліся на старонках літаратурных твораў, то толькі ў выглядзе персанажаў другога і трэцяга плана. Для многіх гэта аказалася нечаканасцю, але на авансцэне рускай літаратуры апынуліся простыя працаўнікі-земляробы, сяляне "адсахі". Асвечаная арыстакратычная публіка пазнаёмілася з светам рускага простага люду. Гэта было, без перабольшання, паэтычным адкрыццём. Яго здзейсніў захоўвае вернасць сваім эстэтычным прынцыпам, вызначаным калі-то ў вершы "Муза", Някрасаў. Аналіз наступнага літаратурнага працэсу паказвае, што адкрыты ім погляд на свет апынуўся для рускага мастацтва магістральных. Паэт стварыў цэлае кірунак. Не толькі літаратурную школу, павернутую тварам да паўсядзённага існавання простага народа, але і новае кірунак у грамадскай думкі і публіцыстыцы.

Шлях да свабоды

Аналіз верша Някрасава "Муза" пасля яго напісання сведчыў толькі аб абраным паэтам кірунку ў развіцці сваёй творчасці. Але ён і блізка не мог меркаваць таго грамадскага рэзанансу, які здольна выклікаць паэтычнае творчасць. Сваёй паэзіяй Мікалай Някрасаў разбудзіў у грамадстве сілы, якія, як і яго самога, не задавальняў існуючы парадак рэчаў. Зразумела, ён быў не самотны ў сваіх памкненнях. Магутны ўздым расійскага грамадскага руху прывёў да радыкальных зменаў у якія склаліся стагоддзямі асновах расійскага грамадства. Пад моцным ціскам знізу ў 1861 годзе быў адменены такі сярэднявечны перажытак, як прыгоннае права. Гэта было грандыёзным падзеяй рускай гісторыі, але, па свидетельствованиям самога паэта, не прынесла народу чаканага шчасця і ўсеагульнага росквіту. Але ўсё наступнае рух грамадскай думкі натхняе, акрамя іншага, паэзіяй Някрасава і яго паслядоўнікаў. Адданымі прыхільнікамі і чытачамі паэта былі практычна ўсе рускія рэвалюцыянеры і прагрэсіўныя грамадскія дзеячы.