Іван Бунін, "Дзяцінства". Вершы і проза

У рускай літаратуры творчасць Івана Аляксеевіча Буніна займае асаблівае месца ўжо чыста па фармальнай прычыне. Сярод айчынных літаратараў дваццатага стагоддзя не гэтак ужо шмат можна налічыць тых, хто ўдастоіўся сусветнага прызнання ў выглядзе Нобелеўскай прэміі. І нягледзячы на тое, што цалкам можна зразумець тых, хто скептычна ставіцца да падобнага лауреатству як такому, усё-такі гэта бясспрэчны факт дачынення да абранаму коле вялікіх дзеячаў сусветнай культуры. Творчасць любога мастака немагчыма зразумець без погляду на тую абстаноўку, у якой ён жыў. Прыгледзімся да яе ўважлівей.

Іван Бунін. Дзяцінства ў Арлоўскай губерні

Пачатак жыцця будучага пісьменніка звязана з сярэдняй паласой Расіі. Вобразы дзяцінства маюць вызначальнае значэнне для фарміравання любой творчай асобы. Непаўторны каларыт рускай прыроды і сціплы побыт паступова прыходзіць у заняпад дваранскай сядзібы знойдуць неаднаразовае адлюстраванне ў вершах і прозе будучага нобелеўскага лаўрэата. Свой вядомы верш "Дзяцінства" Бунін прысвяціў успамінам пра зусім канкрэтным месцы. Гэта хутар Бутыркі Елецкого павета Арлоўскай губерні. Менавіта тут было размешчана маёнтак "Азярцы", наваколлі якога неаднаразова ў далейшым адлюстроўваў у сваіх творах Бунін. Дзяцінства яго нетаропка працякала ў бацькоўскім доме аж да паступлення ў гімназію. Для навучання ў ёй яму давялося перабрацца ў павятовы горад Ялец.

Іван Бунін. "Дзяцінства" - верш. Наступнае творчасць

Вершы Бунін пачынае складаць ў сямнаццацігадовы ўзросце. І з першых крокаў заявіў аб сабе як цалкам які сфармаваўся паэт са сваім характэрным мовай і вядомай вобразнасцю. Вершы Буніна кароткія. У іх немагчыма знайсці ні адзінага лішняга слова, нічога нельга ні дадаць, ні зменшыць.

Больш:

«Чароўная лямпа Аладзіну»: ўспамінаем вядомую казку

«Чароўнае лямпа Аладзіну» - адна з самых вядомых казак цыклу «Тысяча і адна ноч». Між іншым, на самай справе, у зборніку яна называецца «Аладзіна і чароўная лямпа». Але ў 1966 годзе ў Савецкім Саюзе з'явіўся выдатн...

Паэма «Чорны чалавек», Ясенін. Аналіз душы пакалення

У студзеньскім нумары часопіса «Новы свет» у 1926 годзе з'явілася ашаламляльная публікацыя: «С. Ясенін. «Чорны чалавек». Тэкст паэмы вырабляў асабліва моцнае ўражанне на фоне нядаўняй трагічнай смерці маладога паэта (як ...

Велімір Хлебнікаў: біяграфія, цікавыя факты з жыцця, фота

Біяграфія Веліміра Хлебнікава дзівіць і здзіўляе, бо як адзін чалавек змог за сваё нядоўгае жыццё літаральна змяніць гісторыю. Цяпер пра гэта паэта і пісьменніка гавораць, пішуць кнігі, здымаюць кіно. І толькі малая крыха людзей знаёмая з сапраўднай ...

Твор, якое стала класікай рускай паэзіі, налічвае ўсяго дванаццаць радкоў. У іх складана выявіць якую-небудзь складаную сімвалічную вобразнасць. Гэта проста афарбаванае эмоцыямі апісанне цёплага сонечнага дня ў сасновым лесе. Пейзаж перададзены праз адчуванні дзесяцігадовага хлопчыка. Калі параўноўваць з жывапісам, гэта найчысты імпрэсіянізм. Але ўсё-такі наўрад ці быў бы нагода гаварыць пра аўтара як пра класіка рускай літаратуры, калі б ён абмежаваўся кароткімі паэтычнымі замалёўкамі. І калі вершы Буніна кароткія, то аб прозе яго гэта сказаць можна далёка не заўсёды.

Паэзія і проза

Рускай якая чытае публіцы Бунін стаў вядомы спачатку як майстар кароткіх замалёвак пра рускіх правінцыйных рэаліях пачатку стагоддзя. Яны вельмі далёкія ад таго ідылічнага светаўспрымання, якім стаў вядомы паэт Бунін. Дзяцінства засталося ў старой закінутай сядзібе ў Арлоўскай губерні.

Варта адзначыць, што паэзія і проза Івана Буніна знаходзіліся некалькі ў баку ад дамінуючых літаратурных напрамкаў. У іх цяжка выявіць выдасканаленую символистическую вобразнасць і мадэрнісцкіх тэндэнцыі. Гэта значна бліжэй да традыцыйнага рускага рэалізму. Але ўся артыстычная і мастацкая багема, сярод якой круціўся пісьменнік, жыла адзіным пачуццём насоўваецца на Расею катастрофы. Чакаць яе давялося не так ужо доўга.

Вайна і рэвалюцыя

Сацыяльныя ўзрушэнні пачатку стагоддзя паставілі перад жорсткім выбарам ўсю асвечаную частка расійскага грамадства. Выбіраць нярэдка даводзілася не столькі паміж белымі і чырвонымі, колькі між тым, жыць ці памерці. Менавіта гэтым тлумачыцца той факт, што вялікая частка рускай інтэлектуальнай эліты на зыходзе грамадзянскай вайны апынулася за межамі сваёй Айчыны.

Іван Аляксеевіч Бунін быў сярод тых, хто да апошняга мяжы верыў і спадзяваўся на перамогу Белага руху. З Адэсы пісьменнік адбыў у лютым 1920 года адным з апошніх параходаў. Эміграваў ён у Францыю. У тое, што яму не наканавана будзе больш вярнуцца ў Расею ніколі, Бунін, падобна шматлікім рускім эмігрантам, адмаўляўся верыць. Але бераг краіны, дзе было напісана дванаццаць радкоў верша "Дзяцінства", схаваўся за бортам парахода для яго назаўсёды.

Эміграцыя

За межамі Расіі Бунін жыў доўга і, на першы погляд, цалкам шчасліва. Ён шмат працаваў, тварыў і шырока друкаваўся. Кнігі Буніна выдаваліся як па-руску, так і ў перакладзе на многія еўрапейскія мовы. Тут яго напаткала літаратурная слава сусветнага маштабу. Так ужо атрымалася, што большую частку сваіх твораў ён напісаў у месцах, далёкіх ад Радзімы. Наўрад ці яны былі б створаны, калі б не туга па яе беззваротнай страты. Гэта нешта большае, чым простая эмігранцкіх настальгія.

Вядомае верш "Дзяцінства" нечакана набывае новую глыбіню і сімвалічнае гучанне. Яно становіцца чынам назаўсёды страчанай Айчыны. Менавіта з гэтага духоўнага крыніцы і расце тая геніяльная проза, якой праславіўся Іван Аляксеевіч Бунін. Дзяцінства, праведзенае ў сярэдняй паласе Расіі, было крыніцай творчай энергіі. Яе хапіла на доўгія гады, якія пісьменніку было наканавана правесці ўдалечыні ад Радзімы.