Лётчык Герхард Баркхорн: біяграфія, дасягненні і гісторыя жыцця

Іншы раз у жыцці здараюцца дзіўныя парадоксы, якія прымушаюць паверыць у першапачатковую прадвызначанасць чалавечага лёсу. Такія думкі прыходзяць у галаву, калі чытаеш біяграфію аднаго з самых знакамітых нямецкіх лётчыкаў-асаў, імя якога - Герхард Баркхорн. Пралятаў ўсю вайну на баявых машынах і шматкроць знаходзячыся на краі гібелі, ён застаўся цэлы і бясслаўна загінуў у мірны час за рулём свайго аўтамабіля.

Праўдзівы арыец Баркхорн Герхард

Хто такі гэты чалавек, які стаў у перыяд вайны гонарам Люфтваффе, сёння ведаюць не толькі ў Нямеччыне, але і за яе межамі. Нарадзіўся ён 20 сакавіка 1919 года ў Кёнігсбергу – цяперашнім Калінінградзе, а ў тыя гады буйным горадзе Усходняй Прусіі. Яму было васемнаццаць, калі, натхнёны прамовамі фюрэра, якія гучалі з усіх рэпрадуктараў, ён вырашыў прысвяціць сябе службе ў ваеннай авіяцыі – магутнай ударнай сіле, якая павінна была стаць залогам будучых перамог Германіі.

Першы вопыт баявых дзеянняў

У 1937 годзе малады чалавек паступае ў лётнае вучылішча, і, скончыўшы яго праз два гады, у званні лейтэнанта залічваецца ў штат аднаго з палкоў ваенна-паветраных сіл вермахта. Сваё баявое хрышчэнне Герхард Баркхорн атрымаў у 1940 годзе ў бітве за Брытанію − адным з першых паветраных бітваў Другой сусветнай вайны.

Яго біёграфы, асвятляючы гэты перыяд вайны, адзначаюць, што яму не спадарожнічала ўдача, так як, здзейсніўшы сто баявых вылетаў, лётчык не збіў ні аднаго варожага самалёта і сам двойчы быў вымушаны пакідаць з парашутам падпаленую машыну. Адзін раз гэта здарылася над Ла-Маншам, і ён правёў у ледзяной вадзе значны час, пакуль яго не падабралі ратавальнікі. Так набіраўся баявога вопыту будучы ас − Герхард Баркхорн.

Германія адкрывае Усходні фронт

У поўнай меры рэалізаваць вопыт, атрыманы ў паветраных баях з англічанамі, яму ўдалося на наступны год, калі Германія разгортвала наступ на Ўсходнім фронце. Здзяйсняючы ў ліпені 1941 года сто дваццаты баявы вылет, ён адкрыў рахунак сваім паветраным перамогам, збіўшы ва ўкраінскім небе бамбавік ДБ-3. Да лістапада гэтага ж года ў яго паслужным спісе налічвалася ўжо дзесяць знішчаных самалётаў праціўніка. Герхард Баркхорн быў адзначаны камандаваннем. Яго вырабілі ў обер-лейтэнанты і павысілі ў пасадзе, прызначыўшы камандзірам падраздзялення 4./JG52.

Першыя ўзнагароды

Да лета 1942 года з маладога лётчыка сфармаваўся сапраўдны паветраны ас. У ліпені на яго баявым рахунку было ўжо шэсцьдзесят чатыры перамогі, але падчас чарговага баявога вылету шчасце яму змяніла і яго самалёт быў збіты савецкім знішчальнікам. Баркхорну ўдалося скарыстацца парашутам і пакінуць палаючую машыну, але сам ён быў пры гэтым цяжка паранены і правёў некалькі месяцаў у шпіталі.

Больш:

Нервовы імпульс, яго пераўтварэнне і механізм перадачы

Нервовая сістэма чалавека выступае своеасаблівым каардынатарам у нашым арганізме. Яна перадае каманды ад мозгу мускулатуры, органаў, тканін і апрацоўвае сігналы, якія ідуць ад іх. У якасці своеасаблівага носьбіта дадзеных выкарыстоўваецца нервовы імп...

Куды паступаць пасля 11 класа? Якую выбраць прафесію?

Пры выбары сваёй будучай прафесіі не варта абапірацца на чые-то рэкамендацыі і парады, тым больш не трэба падпарадкоўвацца сваім бацькам, якія даволі часта вырашаюць без вас самастойна, куды паступіць пасля 11 класа. Варта задумацца, наколькі паспяхо...

Крывяносная сістэма жывёл, як вынік эвалюцыйнага развіцця свету

Крывяносная сістэма жывёл прайшла доўгі шлях фарміравання ў ходзе эвалюцыйнага развіцця свету. Яна ўтварылася на месцы рудыментарных частак першаснай паражніны цела, якая ў вышэйшых жывёл была выцесненая целломом, або другаснай паражніной цела. У пра...

Шнары яшчэ доўга нагадвалі яму аб тым ліпеньскім дні і невядомым рускай летчике, ледзь не поставившем кропку ў яго жыцці. Пасля выпіскі за мужнасць і гераізм Герхарду ўручылі баявыя ўзнагароды – Нямецкі крыж у золаце, а некалькі пазней да яго дадаўся і Рыцарскі крыж. У тыя дні яму было толькі дваццаць тры гады.

Новыя паветраныя перамогі і ўзнагароды

Канчаткова папраўлюся і окрепнув пасля ранення, ён вярнуўся ў сваю эскадрыллю, і з гэтага часу кошт яго паветраным перамог стаў расці з незвычайнай хуткасцю. Ужо да студзеня 1943 года, атрымаўшы ў небе сто пятую перамогу, Баркхорн ганаруецца адной з самых значных узнагарод Трэцяга рэйха – Рыцарскага крыжа з дубовымі лістамі. У наступныя два месяцы ён збівае яшчэ пятнаццаць самалётаў праціўніка, давёўшы агульная колькасць да ста трыццаці.

Да студзеня наступнага 1944 года Герхард Баркхорн ўсталёўвае рэкорд, стаўшы першым з нямецкіх асаў, якія ўчынілі тысячу баявых вылетаў, і ў сакавіку колькасць яго паветраных перамог ўзрастае да двухсот сарака. Сваёй выніковасцю ён саступае толькі аднаму пілоту Люфтваффе – Эриху Хартманну, з якім служыць у адным лётным палку. Як вынік - чарговая ўзнагарода, на гэты раз Рыцарскі крыж з дубовымі лістамі і мячамі.

Зноў бясконцыя паветраныя баі і зноў раненне. На гэты раз у траўні 1944 года савецкі лётчык адправіў яго ў шпіталь на чатыры месяцы, искалечив правую руку. Вярнуўшыся ў кастрычніку ў полк і аднавіў палёты, Герхард Баркхорн знішчае над Венгрыяй яшчэ пятнаццаць баявых машын праціўніка. Апошні раз удача ўсміхнулася яму ў студзені 1945 года. Гэта была яго апошняя, трыста першая паветраная перамога.

Ветэран успамінае

Захаваліся запісы Баркхорна аб паветраных баях, у якіх яму давялося ўдзельнічаць. З яго ўспамінаў відаць, што ён аддаваў перавагу тактыку раптоўных нападаў, умела пікіруючы на праціўніка з боку сонца або заходзячы знізу, у хвост варожага самалёта. Але ў той жа час ён у дасканаласці валодаў тэхнікай класічнага бою з выкарыстаннем віражоў і ўсяго іншага арсенала прыёмаў паветранага бою.

Успамінаючы гады вайны, ён дае высокую ацэнку адвазе і майстэрству многіх савецкіх лётчыкаў. Прыкладам таму служыць апісанне яго паядынку з невядомым яму рускім пілотам, які доўжыўся амаль сорак хвілін і не які прынёс перамогу ні аднойз бакоў. Герхард распавядае, як яны, выконваючы фігуры вышэйшага пілатажу, спрабавалі дастаць адзін аднаго кулямётнымі чэргамі і не змаглі гэтага зрабіць: узровень майстэрства ў абодвух быў роўны, і пры гэтым незвычайна высокі.

Новая рэактыўная тэхніка

Да канца вайны ваенна-паветраныя сілы Германіі атрымалі на ўзбраенне найноўшыя па тых часах рэактыўныя самалёты Ме-262. Гэтымі машынамі быў абсталяваны полк, якім камандаваў генерал-лейтэнант Галланд. Для асваення новай тэхнікі ў яго распараджэнне і быў адкамандзіраваны высакакласны лётчык Баркхорн Герхард.

Аднак, прайшоўшы адпаведную падрыхтоўку, нямецкі ас ўсяго двойчы падняўся ў неба на новай машыне. Падчас другога баявога вылету адмовіў рухавік, і ў давяршэнне за ўсё ў гэты крытычны момант ён нечакана быў атакаваны савецкім знішчальнікам. Цяжка сказаць, што выратавала Баркхорну жыццё: ўдача, якая не пакідала яго ва ўсе дні вайны, або найвышэйшае майстэрства, але толькі і ў гэты раз ён пазбег смерці, шчасна пасадзіўшы самалёт з няспраўным рухавіком.

Ужо на зямлі ён атрымлівае раненне, вылазячы з кабіны самалёта. Нечакана зачыняецца ліхтар, адкрыты ім у паветры пры спробе здзейсніць скачок з парашутам, і Герхард Баркхорн атрымлівае наймацнейшы ўдар у шыю. У выніку гэтага канец вайны ён сустрэў у шпіталі. Вынік яго баявога шляху вельмі вялікі: 1104 баявых вылету, у ходзе якіх ён сам быў дзевяць разоў збіты, і 301 знішчаны самалёт праціўніка. Да таго часу за ўсю гісторыю люфтваффе больш высокіх паказчыкаў дасягнуў толькі адзін чалавек − яго калега Эрых Хартман.

Служба у ВПС Заходняй Германіі

Па заканчэнні вайны поспех па-ранейшаму не змяняла заслужанаму аск, аб чым наглядна сведчыць яго біяграфія. Герхард Баркхорн трапіў у палон да заходніх саюзнікаў і на наступны год быў ужо на свабодзе. У 1946 годзе маёр Баркхорн працягнуў службу ў лётных частках ваенна-паветраных сіл Заходняй Германіі, а ў шасцідзесятых гадах ён прыступіў да выпрабаванняў новых мадэляў самалётаў.

Вядомы выпадак, які адбыўся з ім у гэты перыяд жыцця і даказвае, што прысутнасць духу і пачуццё гумару не змянялі яму ніколі. Аднойчы дасведчаны пілот дапусціў памылку. Яму не ўдалося мякка апусціць на бетонную паласу самалёт «Кестлер», прызначаны для вертыкальнага ўзлёту і пасадкі. Новая дарагая машына была разбіта. Служачыя аэрадрома, падбегшы, больш за ўсё хваляваліся аб тым, у якім стане знаходзіцца сам Баркхорн Герхард. Фраза, якую яны пачулі, адкрыўшы кабіну пілота, прымусіла ўсіх ўсміхнуцца: «Гэта мой трыста другой».

Смерць – раптоўная і недарэчная

І вось цяпер, вяртаючыся да пачатку артыкула, дарэчы прысвяціць некалькі слоў пракудам чалавечага лёсу. У студзені 1983 года на аўтастрадзе, якая вядзе да Мюнхену, заслужаны ветэран і яго жонка трапілі ў аўтамабільную аварыю. Жанчына памерла на месцы, а праз два дні ў бальніцы памёр і сам Герхард Баркхорн.

Апошнія словы яго не сталі здабыткам прэсы, і невядома, што адчуваў, развітваючыся з жыццём, гэты 63-гадовы чалавек, які здзейсніў больш за тысячу баявых вылетаў, не раз пабываў на краі смерці і скончыў жыццё за рулём легкавога аўтамабіля на адной з самых камфартабельных дарог Еўропы. Сапраўды шляхі Гасподнія невыведныя.