Пётр Чаадаеў - рускі пісьменнік, філосаф і мысляр

Пятра Якаўлевіча Чаадаева звычайныя чытачы больш ведаюць не больш як аднаго і адрасата Пушкіна, якога вялікі паэт прысвяціў некалькі сваіх цудоўных вершаў. Гэтыя дзве геніяльныя асобы пазнаёміліся летам 1816 года ў гасцях у Карамзиных. Сямнаццацігадовы Аляксандр Пушкін тады яшчэ вучыўся ў ліцэі, а дваццацітрохгадовы Пётр Чаадаеў да гэтага часу ўжо быў бліскучым баявым афіцэрам, понюхавшим пораху ў Барадзінскім бітве і якія ўдзельнічалі ў замежных ваенных паходах. Пётр служыў у лейб-гвардыі Гусарскага палка, раскватараванага ў Царскім Сяле. Пасябравалі яны ўжо крыху пазней, калі Пушкін скончыў сваё навучанне ў ліцэі.

Чаадаеў Пётр Якаўлевіч і Аляксандр Сяргеевіч Пушкін

Чаадаеў атрымаў выдатнае адукацыю, ён валодаў выключным розумам і таму паўплываў на фарміраванне светапогляду дапытлівага маладога паэта. У іх было шмат разумных гутарак і гарачых спрэчак, у выніку ўсё зводзілася да самадзяржаўнай Расіі з усімі яе слабымі месцамі – адсутнасцю свабоды, прыгонным правам, цяжкай і прыгнятальнай атмасферай, паўсюль панавала ў той час. Сваёй Айчыне сябры-вальнадумцы у любую хвіліну гатовыя былі прысвяціць сваёй «душы выдатныя парывы» («К Чаадаеву», 1818 г.).

Яны таксама не пакідалі ў спакоі і філасофска-літаратурныя разважанні. Іх агульны знаёмы Я. І. Сабураў казаў, што Чаадаеў дзівосна ўплывае на Пушкіна, прымушаючы яго глыбока, па-філасофску думаць. Пётр Якаўлевіч стаў адным з самых блізкіх сяброў Аляксандра Сяргеевіча і нават прымаў удзел у хлопотании аб змякчэнні яго пакарання, калі той трапіў у няласку да цара. Паэта хацелі саслаць спачатку ў Сібір або ў Салавецкі манастыр, аднак нечаканым вынікам стала паўднёвая спасылка з перакладам на службу ў Бесарабіі.

Больш:

Канкурэнцыя - гэта суперніцтва паміж удзельнікамі рынкавай эканомікі. Віды і функцыі канкурэнцыі

Канкурэнцыя – гэта паняцце, уласцівае рынкавай эканоміцы. Кожны ўдзельнік фінансавых, гандлёвых адносін імкнецца заняць лепшае месца ў той асяроддзі, дзе яму даводзіцца функцыянаваць. Менавіта па гэтай прычыне ўзнікае канкурэнцыя. Барацьба памі...

Палітыка і мараль: суадносіны паняццяў у сучасным грамадстве

 Палітыка і мараль – гэта найбольш складаныя адносіны палітыкі да маральным нормам, прынятым у грамадстве. Абодва гэтыя паняцці ўяўляюць сабой арганізацыйныя і кантрольныя сферы соцыума, аднак, яны функцыянуюць у ім па-рознаму. Мараль закл...

Самая старая котка ў свеце

Самая старая котка на сённяшні дзень – Люсі. Гэта самае звычайнае жывёла нарадзілася ў далёкім 1972 годзе. Калі яе гаспадары даведаліся пра гэта, яны звярнуліся да ветэрынараў. Спецыялісты былі ўражаны станам гэтага жывёльнага. Котка выдатна ел...

Паварот лёсу

Дружба двух знакамітасцяў працягнулася ў лістах, у іх Пушкін часта прызнаваўся ў тым, што сяброўства з Чаадаевым яму замяніла шчасце і што аднаго яго можа любіць халодная душа паэта. У 1821 годзе Аляксандр Сяргеевіч прысвячае яму свае вершы «У краіне, дзе я забыўся трывогі ранейшых гадоў…», «Да чаго халодныя сумневу?» (1824 г.). Усе гэтыя творы з'яўляюцца сведчаннем захаплення-адносіны Пушкіна да свайму старэйшаму сябру і настаўніку, якога ён называў лекарам сваіх душэўных сіл.

Чаадаеў павінен быў зрабіць бліскучую кар'еру, але пасля паўстання у Сяменаўскай паліцу ён падаў у адстаўку (так Пётр Якаўлевіч праявіў сваю апазіцыйную пазіцыю). Наступныя два гады ён правёў у бяздзейнасці, затым паехаў папраўляць сваё здароўе ў Еўропу, і гэта яго выратавала ад снежаньскай буры. Усе далейшыя гады ён перажываў душэўныя мукі, моцны духоўны крызіс, цяжкі пералом, выкліканы расчараваннем навакольнага рэчаіснасцю. Ён пастаянна думаў пра лёс Расіі. Усю вышэйшую ведаць, дваранства і духоўныя асобы ён называў хабарнікамі, невукамі, подлымі халопамі і што поўзаюць ў рабстве.

У пачатку восені 1826 года ў Маскву амаль адначасова вяртаюцца Аляксандр Пушкін і Пётр Чаадаеў. Сябры сустрэліся ў свайго агульнага знаёмага С. А. Сабалеўскага, дзе паэт пазнаёміў усіх са сваёй паэмай «Барыс Гадуноў», а затым яны наведалі салон Зінаіды Волконской. Крыху пазней Пушкін падорыць свайму сябру Пятру гэта вялікае твор.

Пётр Чаадаеў: «Философические лісты»

У 1829-1830 гадах з рэзкай сацыяльнай крытыкай абрынуўся публіцыст на Мікалаеўскую Расію і напісаў свае вядомыя «Философические лісты». Першае такое сачыненне-ліст Пятра Чаадаева знаходзілася ў Пушкіна, пра яго паэт згадваў у сваім лісце да аднаго ў сярэдзіне лета 1831 года. Опубликуется яно ўжо ў 1836 годзе ў «Тэлескопе», тады А. І. Герцэн напісаў, што гэта падзея стала стрэлам, раздавшимся ў цёмную ноч.

Пушкін вырашыў адгукнуцца і напісаў зваротны ліст аўтару, якое так і засталося неотосланным. У ім ён казаў, што крытыка Чаадаева, якая тычыцца рускай грамадскага жыцця, шмат у чым глыбока верная і што ён таксама далёка не ў захапленні ад таго, што вакол адбываецца, аднак Пушкін клянецца гонарам, што ні на што б не прамяняў сваю Бацькаўшчыну і не хацеў бы мець іншую гісторыю, акрамя гісторыі яго продкаў, якую паслаў ім Бог.

У выніку «Тэлескоп» зачынілі, рэдактара Н. І. Надзеждзіна саслалі ў Сібір, а Чаадаева абвясцілі вар'ятам і аддалі пад пастаянны медыцынскі і паліцэйскі нагляд. Чаадаеў заўсёды высока цаніў Пушкіна як свайго вялікага сябра, ён ганарыўся гэтым, шанаваў іх сяброўствам і называў Пушкіна «не толькі таму геніем». У наступныя гады хоць яны і працягвалі сустракацца ў Маскве, але той былой сяброўскай блізкасці ў іх ужо не было.

Біяграфія

Пётр Чаадаеў, біяграфія якога прадстаўлена ў артыкуле, быў родам з багатага дваранскага роду і па матчынай лініі быў унукам гісторыка і акадэміка М. М. Щербатова. Ён з'явіўся на свет 27 траўня 1794 года і рана асірацеў, бацька памёр праз дзень пасля яго нараджэння, а маці - у 1797 годзе.

Пятра разам з братам Міхаілам забрала да сябе з Ніжагародскай губерні на выхаванне ў Маскву цётка - князёўна Ганна Міхайлаўна Щербатова. Апекуном дзяцей стаў яе муж - князь Д. М. Шчарбатаў. Яны жылі ў Срэбным завулку, на Арбаце,побач з Мікола-Явленской царквой.

Гісторыя

У 1807-1811 гг. ён наведваў лекцыі Маскоўскага універсітэта, вадзіў дружбу з А. С. Грибоедовым, дзекабрыстамі Н. І. Тургеневым, І. Д. Якушкиным і іншымі. Яго адрозніваў не толькі розум і свецкія манеры, але і рэпутацыя франта і прыгажуна. У 1812 годзе ён служыў у Сяменаўскай, затым у Ахтырском гусарском паліцу. Удзельнічаў у бітве пры Барадзіно, а па заканчэнні вайны стаў служыць пры імператарскім двары і ў 1819 годзе атрымаў чын ротмістра.

Пасля бунту у Сяменаўскай паліцу ён падаў адстаўку і ў 1821 годзе ўступіў у таварыства дзекабрыстаў, у 1823 годзе з'ехаў за мяжу. Там ён наведваў лекцыі філосафа Шэлінга, завязаў з ім дружбу і перагледзеў свае погляды і светапогляд.

Апала

Па вяртанні ў Расію ў 1826 годзе Пётр Чаадаеў жыў практычна ў засаўцы. Толькі потым ён напіша свае знакамітыя «Философические лісты», якіх было ўсяго восем. Апошні яго ліст пасля друку ў «Тэлескопе» у 1836 годзе будзе крытычна абмяркоўвацца ў кожным доме. Сэнс яго заключаўся ў тым, што Расія адарвалася ад агульнасусветнага культурнага развіцця, што рускі народ – гэта прабел у парадку разумнага існавання чалавецтва. Герцэн быў адным з нямногіх, хто падтрымаў безнадзейныя высновы філосафа наконт Расеі. Чаадаеў наклікаў на сябе гэтым гнеў уладаў, і яго афіцыйна абвясцілі вар'ятам.

Такая рэакцыя ўладаў і грамадскае аднадушнае асуджэнне прымусілі Чаадаева перагледзець свае погляды, і праз год ён напіша «Апалогію вар'ята», дзе прысутнічае ўжо больш аптымістычны прагноз на будучыню Расіі.

Апошнія свае гады ён жыў на Новай Басманны вуліцы вельмі сціпла і самотна, маскоўскае таварыства хоць і прыпісвае яму дзіўнае дзівацтва, аднак у той жа час яго вострага мовы многія моцна асцерагаліся.

Чаадаеў памёр 14 красавіка 1856 года, яго пахавалі на могілках Данскога манастыра ў Маскве.

Працы філасофіі

Сам сябе ён называў «хрысціянскім філосафам». Філасофія Пятра Чаадаева адразу можа быць незразумелая, яе немагчыма цалкам асэнсаваць, прачытаўшы толькі адно з яго твораў. Для гэтага патрабуецца вывучыць поўны комплекс яго твораў і прыватную перапіску. Пасля адразу выявіцца, што галоўным у яго пазіцыі было рэлігійнае светаўспрыманне, якое не ўваходзіла ў рамкі каталіцызму, пратэстантызму ці праваслаўя. З пазіцыі адзінага хрысціянскага вучэння ён хацеў даць новае асэнсаванне ўсёй гісторыка-філасофскай культуры. Свае філасофскія рэлігійныя даследаванні ён лічыў рэлігіяй будучыні, прызначанай для палымяных сэрцаў і глыбокіх душ, і яна не супадала з рэлігій багасловаў. Тут ён становіцца падобны на Талстога Льва Мікалаевіча, які дакладна так жа вельмі складана і трагічна перажыў свой духоўны крызіс.

Пётр Чаадаеў добра ведаў Святое Пісанне і выдатна разбіраўся ў ім. Аднак галоўным пытаннем, на які ён хацеў знайсці адказ, была «таямніца часу» і сэнс чалавечай гісторыі. Усе адказы ён шукаў у хрысціянстве.

«Толькі вока міласэрнасці ясновидяще - у гэтым уся філасофія хрысціянства», - так пісаў Пётр Чаадаеў. Цытаты яго дапамагаюць глыбей адкрыць яго асобу, у адной з іх ён выглядае як прарок, таму піша, што сацыялізм пераможа, па яго думку, і не таму, што ён мае рацыю, а таму, што не маюць рацыі яго праціўнікі.

Адзіная царква

Ён лічыў, што асноўнай ідэяй і адзінай мэтай для чалавецтва павінна стаць стварэнне Царства Божага на зямлі праз яго маральнае развіццё, і рухае гэтым гістарычным працэсам боскае провід. Па-за хрысціянства ён не ўяўляў гістарычнае быццё і ўвасабленне Царства Божага без царквы. І тут трэба падкрэсліць, што тут Чаадаеў казаў аб адзінай царквы, не падзеленай на розныя канфесіі. Менавіта ў гэтым ён бачыў сапраўдны сэнс догмату пра веру ў адзіную царкву - праз прыладу здзейсненага ладу на зямлі, названага як Царства Божае. Неабходна адразу нагадаць, што ў праваслаўнай веры Царства Божае – містычнае паняцце, якое ўзнікае пасля завяршэння рэальнай зямнога жыцця (пасля Апакаліпсісу).

Чаадаеў лічыў, што мусульманская вера стаіць далёка ад ісціны. Адзіная хрысціянская царква, якая раскалолася на канфесіі, - вось дзе сапраўднае ўвасабленне Бога. З усіх канфесій ён раптам галоўнай выбірае каталіцкую царкву, якая, нібыта, у большай ступені ажыццявіла божы промысел. Асноўным аргументам ён называў высокае развіццё заходняй культуры. Па яго перакананні, Расея нічога не дала сусветнай культуры і «заблудзілася на зямлі». Ён абвінавачвае ў гэтым рускіх людзей і бачыць прычыну ў тым, што Расія прыняла праваслаўе ў Візантыі.

Заключэнне

Але тут вельмі акуратна варта адзначыць, што ўсе гэтыя яго думкі носяць у асноўным тэарэтычны характар, так як ён усю сваю жыццё лічыў сябе праваслаўным і нават глыбока абураўся, калі ўзнікалі чуткі аб яго пераходзе ў каталіцкую веру.

Трохі перебродив у сваіх філасофскіх развагах пасля адмаўлення провіду ў лёсе Расіі, у 1837 годзе ён раптам напісаў працу пад назвай «Апалогія вар'ята», у якой ужо казаў аб вялікай лёс Расіі, аб яе асаблівай ролі, прызначанай самім Госпадам.